Zoals beloofd hierbij het tweede deel van het Josh Sinton portret, Vandaag aandacht voor ‘Adumbrations’, waarop we Sinton horen met pianist Jed Wilson en drummer Tony Falco en het eind deze maand te verschijnen ‘4 Freedoms’, van het Josh Sinton’s Predicate Quartet dat Sinton vormt met trompettist Jonathan Finlayson, cellist Christopher Hoffman en drummer Tom Rainey. Ook deze albums verschenen bij Sinton’s eigen Form is Possibility Recordings.
Wellicht is de grootste verrassing van beide albums wel dat we Sinton niet alleen horen op de baritonsax, maar ook op de altfluit en de basklarinet. Verder is het leuk om te weten dat Sinton, Wilson en Falco elkaar nog kennen van hun studietijd aan het New England Conservatory, maar dat dit toch echt het eerste album is dat ze samen maakten. Falcon zegt dan ook: “I hope the listener can hear the depth of our affinities for one another. These two musicians are dear friends of mine, and there is no greater blessing, as a musician, than to play with those you love.” Waarom het er dan niet eerder van kwam? Geen idee, maar beter laat dan nooit zullen we dan maar denken. Overigens snap ik wat Falco bedoelt, direct in het eerste, vrij lange titelloze stuk hoor je de klanken al perfect samenvallen.
En verder handelt het hier om vrij ingetogen en sterk lyrische muziek, al gaat het trio abstracties geenszins uit de weg. Prachtig is dan ook die fluitsolo waar het tweede stuk mee opent, evenals de bijzonder bescheiden wijze waarop de andere twee musici aansluiting vinden. En het is Falco die het derde stuk opent met een broeierig spannende solo, waarna we Sinton op basklarinet gewaarworden, gevolgd door Wilson. Een boeiend repetitief patroon ontvouwen de drie aansluitend. Ook in het vijfde stuk hanteert Wilson de fluit, nu echter op meer experimentele wijze, met mooie krachtige uithalen, terwijl Wilson en Falco op bijzondere wijze scherpte aanbrengen.
Met ‘4 Freedoms’ maakt Sinton een statement. Op de Bandcamp pagina staan ze opgesomd: de vrijheid van angst, de vrijheid om jezelf te zijn, de vrijheid om lief te hebben en de vrijheid om niet bloot gesteld te worden aan reclame. Vrijheden die in toenemende mate onder druk staan. Middels een lange inleiding op baritonsax leidt hij deze suite in, muziek die zijn beide soloalbums, die hier gisteren voorbij kwamen, in herinnering brengend. We zijn bijna tien minuten bezig als de overige drie musici zich erbij voegen. Finlayson, Sinton en Hoffman trekken de lijnen, Rainey geeft er nadere invulling aan. Het is muziek waaruit zonder meer de ernst van het onderwerp blijkt. Verderop stapt Sinton over of fluit, een boeiend duet met Finlayson volgt. De ritmesectie, bijzonder dat Sinton koos voor een cello en niet voor een contrabas, komt even over de helft stevig op stoom en legt een mooi ritmisch tapijt voor de beide blazers. Die cello speelt overigens nog een bijzondere rol naar het einde toe, middels een krachtige drone begeleidt hij het prachtig ingetogen spel van Finlayson.
De albums zijn (deels) is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop.
