Het uit Californië afkomstige Korn maakte zijn debuut in 1994 en bestaat dus inmiddels bijna dertig jaar. Het was één van de eerste bands die metal combineerde met hiphop, techno en funk, ‘nu-metal’ gedoopt. Muziekstijlen die tot op dat moment gescheiden werelden vormden. Het maakte Korn, net als bands als Deftones, Limp Bizkit, Disturbed en Linkin Park bekend bij het grote publiek. Inmiddels zijn we een stroom albums verder en ligt er ‘Requiem’.

Een opmerkelijk goed album, al duurt het maar iets meer dan een half uur, waarin de band het genre alle eer aan doet. Dat was ook wel nodig, want de band raakte de afgelopen jaren met het vermengen van al die verschillende muziekstijlen nogal wat fans kwijt. Het grote nadeel van cross-over is nu eenmaal dat niet iedereen dat kan waarderen. Maar fans van weleer kunnen weer terugkeren, want dit is onvervalste nu-metal. En dat levert interessante combinaties op. De stijl van zanger Jonathan Davis is veel meer pop dan metal, zo vaak zijn zangers in dit genre niet te verstaan, en dat terwijl de gitaristen James “Munky” Shaffer en Brian “Head” Welch er vrolijk op los rammen, vergezeld door het vaak overrompelende ritme waar bassist Reginald “Fieldy” Arvizu en drummer Ray Luzier voor tekenen.

Muziek ook die past bij de vaak redelijk mismoedige teksten, zoals deze strofe in ‘Let the Dark do the Rest’:
“Had a hell of a time, I’m suffering
God, my life was a mess
I will never forget it haunting it
Let the dark do the rest”.
Al moet gezegd worden, dat de muziek op dit album nog verhoudingsgewijs nog redelijk luchtig is.

Iets wat bijvoorbeeld goed blijkt uit het als single uitgebrachte ‘Start the Healing’. Het nummer heeft een duidelijke melodie, waardoor het goed blijft hangen. Tegelijkertijd is dat echter de zwakte, een stuk als ‘Los in the Grandeur’ is wat dat betreft een stuk spannender. Vooral die gitaar intermezzo’s zijn meer dan de moeite waard. Ook ‘Disconnect’ en ‘Hopeless and Beaten’ blijken destructieve feesten. Alleen dat refrein al van ‘Disconnect:
“The pain I have I can’t conceal
The hurt inside is dark surreal
The feeling is divine
This duality aligns”.
Zinnen die bijzonder doelgerichte muzikale vertaling krijgen, iets wat ook al het geval is in ‘Hopeless and Beaten’, met name vanwege het zware gitaargeweld, het gekerm op de achtergrond en het prachtige refrein:
“Hopeless and fucking beaten
I tried all along (Help me please)
It did things to me (It’s too real)
Had to take prestige (It’s not me)
I can’t feel a thing (Suffering)”.

Kortom een heerlijk stevig een mooi duister album, wel zo toepasselijk in deze turbulente tijden.

Beluister hier het album: