Op het nieuwe, bij ATO Records verschenen, ‘Welcome 2 Club XIII’ heeft de politiek de muziek van Drive-By Truckers verlaten. Het zal komen doordat Donald Trump inmiddels in Florida woont en Joe Biden het Witte Huis bewoont, dat de heren het wat minder nodig vinden. Een wat persoonlijker album, waarop Drive-By Truckers terugkeert naar Club XIII op de grens van Tennessee en North Alabama, waar de wortels van deze in Southern Rock gespecialiseerde band liggen. Ook qua muziek gaan we terug naar toen.
En dat betekent in dit geval vooral vrij stevige, ongecompliceerde rock, die op zijn best doet denken aan die van Neil Young and Crazy Horse, al gaat het er bij Drive-By Truckers wat vriendelijker aan toe. Wat daarbij helpt is dat vrijwel alle nummers in één keer, vaak live, zijn opgenomen, wat de spontaniteit, horend bij dit type muziek, zonder meer ten goede komt. Terugkijken dus, direct al in het sterke en spannende ‘The’ Driver’. Mooi ook die combinatie van het pratend zingen, ‘Sprechgesang’ zoals ze dat in de klassieke muziek noemen, van Patterson Hood in combinatie met die typische jaren ’80 achtergrondzang. En de politiek mag verdwenen zijn, dat geldt niet voor het maatschappelijke bewustzijn. In het felle ‘Maria’s Awful Disclosures’ stelt de band op prachtige wijze de seksuele hypocrisie van de katholieke kerk aan de kaak. Ik had het al over Neil Young, liefhebbers van zijn rustiger werk moeten zeker eens ‘Shake and Pine’ en ‘We Will Never Wake You up in the Morning’ eens luisteren. De stem van Mike Cooley is wat meer gepolijst dan die van Young, maar verder treffen we, zeker muzikaal veel overeenkomsten aan.
Het titelstuk ‘Welcome 2 Club XIII’ is dan weer helemaal up tempo Southern Rock. Ritmisch sterk, een lekker recht toe, recht aan meeschreeuw nummer, zonder al te veel om het lijf. Een sfeer die zich doorzet in ‘Forged in Hell and Heaven Sent’, zeg maar een stuk over vriendschap. Bij het genot van een glas, reflecteren op het leven en ja, dus op ‘heaven’ en ‘hell’. En er is een kleine gastrol in dit stuk weggelegd voor collega Margo Price. De volumeknop mag verder open in het lekker stevige ‘Every Single Storied Flameout’, te definiëren als een prachtig exempel van dit genre. Let wat dat betreft ook hier weer op het dwingende, stomende ritme, onder andere middels het kenmerkende gitaarspel halverwege.
“When you wake up in the morning and you ask yourself why does it even matter if I exist at all?
I’m going through the motions and my better days have passed.
Should I even stick around?
Do I have the wherewithall?”
En dan moet je net afscheid genomen hebben van een vriend, die ervoor koos om het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen. Mijn eigen antwoord is voorlopig “ja”, met dank aan ‘Billy Ringo in the Dark’ en het prachtige afsluitende ‘Wilder Days’.
Het album is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
