Ilitch is het vehicle van de Franse multi-instrumentalist Thierry Müller. Met wisselende samenwerkingspartners realiseert hij iedere keer weer een zeer persoonlijk muzikaal kunstwerk. Op het bij Bisou Records verschenen ‘White Light’ horen we hem samen met trompettist Jac Berrocal, saxofonist Quentin Rollet, celliste Milena Drither-Lerru en mede alleskunner Aaron Moore en op het bij Trace Label verschenen ‘PTM Works 2’ horen we hem samen met zijn broer Patrick Müller. Verder leveren zowel Thierry Müller als Quentin Rollet bijdrages aan het eveneens bij Trace Label verschenen ‘After the Wave’, van multi-instrumentalist Laurent Saïet.
Thierry Müller is inmiddels een oudgediende in de wereld van de elektronische avant-garde muziek. Actief sinds begin jaren ’70 van de vorige eeuw heeft hij inmiddels een aardige staat van dienst opgebouwd. Zijn muziek, zo horen we ook goed terug op ‘White Light’ is daarbij zowel geïnspireerd door de progressieve rock, in diezelfde tijd ontstaan, als door pioniers binnen de elektronische muziek als Karlheinz Stockhausen en Iannis Xenakis. De zeer ritmische, maar zeker ook beklemmende muziek in opener ‘You, Smoothing Voice’ zet wat dat betreft direct de toon. Een sfeer die zich doorzet in het al even verontrustende ‘Stop Fighting My Brain!’, waarin voor het eerst ook Rollet opduikt. Het contrast met het wonderlijk ingetogen en stevig door folk beïnvloedde ‘Spleen Variation’ is groot. Over het titelstuk ‘White Light’ zegt Müller: “Several health-related accidents have led me to reflect on the passing of time, resulting in flashbacks, disturbing feelings about memory and neurological disorders, the questions it causes, and a strange feeling that I tried to ’translate’ into the track White Light that gave the title to the album…”. Middels prachtige, lang uitgesponnen klankwolken geeft Müller zijn gevoelens vorm. Een sfeer die wordt doorgetrokken in de drone van ‘Avant que mon cercueil’. Bijzonder is het ritme dat hier halverwege wordt ontvouwt.
De twee broers Müller werkte voor het laatst muzikaal samen eind jaren ’70. De reden om dat nu ineens weer te doen, ligt bij de foto die de hoes van het album siert. Een oude foto, gemaakt tijdens één van de vakanties. Maar zoals dat vaker gaat met herinneringen en gevoelens van nostalgie, er hangt ook altijd een sluier over. Het is dat wat de spanning verklaart, verklankt middels zwaar gitaargeweld in opener ‘Robert & Robert’. Een spanning die zich doorzet in het dreigend lome ‘La faculté du sombre’. In ‘Marcel’ horen we Marcel Duchamp, pratend over het onderbewuste, iets dat natuurlijk een grote rol speelt bij herinneringen. Verder is het ritme opvallend aan dit album. In stukken als ‘Rêve et réalité’, ‘Les cauchemars de nos choix’ en ‘Là où il y a révolution il y a confusion’ is het nadrukkelijk aanwezig. En hoe opgewekt het soms ook moge klinken, de ondertoon is vaak redelijk duister, met als mooiste voorbeeld ‘Dressé sur les eaux de l’ennui’. De industriële klanken in ‘La genèse du désordre’ en ‘Réminiscence’ zetten de zaak nog verder op scherp. Tot slot klinkt het vrij lange ‘Hommage à L. F.’ Prachtige veldopnames die de tijd van de foto in herinnering brengen.
Müller is ook te horen in ‘Solar Eclipse’, één van de stukken op ‘After the Waves’ van Laurent Saïet. Tevens droeg Müller zorg voor de vormgeving van de opmerkelijke verpakking van de Cd, zo ongeveer in het formaat van de ouderwetse single. Hij maakte daartoe een prachtig collage van Barok schilderijen. Een hoes die goed past bij dit bijzonder veelzijdige album, dat onmogelijk in één hokje valt te stoppen. Barokke glamourpop vermengd met jazz in opener ‘Bypass’; postrock, vermengd met free-jazz in ‘The First Wave’ en ‘Lunar Eclipse’; lounge jazz in ‘Mambo of the 21st Century’; jazzrock in ‘Hell Ride’; dance-achtige structuren in ‘The Third Wave’ en ambient in ‘The Second Wave’, Solar Eclipse’ en het titelstuk ‘After the Wave’. Opmerkelijk zijn de prachtig introspectieve bijdrages van Rollet op sopraansax in die twee laatste stukken, naast mooie solo’s in ‘Bypass’ en ‘Mambo of the 21st Century’. Bijzonder zijn ook het optreden van Ben Ritter, half pratend, half zingend in het spannende ‘Lost on the Highway’ en de eveneens vocale bijdrage van Edward Ka-Spel in ‘From the Rocks’.
‘White Ligth’ is te beluisteren via Bandcamp. Van de twee andere albums zijn een aantal nummers te beluisteren. De albums zijn hier ook te koop.
