De Singel, Antwerpen – 28 oktober 2015

The Colorist is een project van twee Belgische muzikanten: Drummer Aarich Jespers kennen we van Zita Swoon en Kobe Proesmans zit als percussionist in de Belgische mambo bigband El Tattoo Del Tigre en werkt veel samen met de uit Puerto Rico afkomstige Gabriel Rios. Om de zoveel tijd maken de twee een muzikaal uitstapje, het geeft ze de gelegenheid om eens iets anders te doen. Proesmans hierover in een interview met Dirk Steenhaut: “Aarich en ik nodigen telkens een andere zangeres uit om mee samen te werken. Zo gingen we eerder al in zee met de Braziliaanse Cibelle en de Zweedse Sumie Nagano. Daarbij arrangeerden we hun repertoire voor het orkest dat we speciaal voor die gelegenheid hadden samengesteld.” En nu is het dus de beurt aan de IJslandse zangeres Emiliana Torrini. Zij werd in 2009 bekend door de single ‘Jungle Drum’ en heeft inmiddels zes albums op haar naam staan.

Torrini heeft een soepele, dromerige, ietwat hypnotiserende stem en beschikt over het typische accent dat veel Scandinavische zangeressen hebben die Engels zingen. Denk daarbij bijvoorbeeld ook aan Björk, Agnes Obel en Ane Brun. Het kleurt goed bij de klanken van de mannen van The Colorist die een deel van het instrumentarium zelf hebben gebouwd. Jespers hierover in het eerder genoemde interview: “Voor ons klankenpalet hebben we zelf een instrumentarium ontworpen. Onze sound is experimenteel en we gebruiken veel percussie, maar we maken ook gebruik van klassieke instrumenten, zoals strijker… Enkele van onze zelfgebouwde instrumenten ontstonden uit experimenten met gebruiksvoorwerpen… Iedere muzikant krijgt zijn eilandje met maximaal vier à vijf instrumenten. Zo ontstaat een ensemble dat een specifieke sound genereert. Die vormt het fundament voor onze orkestpartituur.”

Bijzonder aan de muziek is dat het sterk beïnvloed is door de muziek van de Balkan en het Midden Oosten. Samen met invloeden uit pop en jazz en de nadrukkelijke rol van de percussie, slaagt The Colorist erin om een eclectisch geluid te produceren waar Torrini zich opvallend goed bij thuis voelt. De Oosterse, vaak wat mysterieus aandoende klank van het orkest kleurt mooi bij de van weemoed en verlangen doordrongen liedjes van Torrini die zij met veel passie brengt. ‘Animal Games’ beluisteren geeft een goed beeld van het procedé. Het poppy karakter blijft weliswaar bewaard maar de band weet wel degelijk iets toe te voegen met hun opvallende orkestratie.