Kort voor Covid-19 alles stil legde, in januari 2020, nam saxofonist James Brandon Lewis met zijn kwartet het album ‘Molecular’ op voor Intakt Records, ruim een jaar later, in mei 2021, werd het album voor het eerst live gespeeld tijdens het unerhört! Festival in Zürich. Toch in Zwitserland nam men in diezelfde maand de stukken op die terug te vinden zijn op het eind vorig jaar, eveneens bij Intakt Records, verschenen tweede album, ‘Code of Being’. ‘Molecular’ kwam hier nooit aan bod, daarom hier aandacht voor beide albums.

De kwaliteiten van Lewis, zonder meer één van de beste saxofonisten van dit moment, komen mooi tot uitging in de ballade ‘First Importance’, het tweede stuk op ‘Molecular’. Uiterst fragiel, maar ook kleurrijk geeft hij hier zijn noten vorm, al even subtiel begeleid door ingetogen pianospel van Arùan Ortiz. In ‘Helix’ gaat het er dynamischer aan toe en krijgen we inzicht in de bijzondere ritmesectie, bestaande uit bassist Brad Jones en drummer Chad Taylor. Met name de solo van die laatste laat hier niets te wensen over. En toch, ik prefereer van deze musici de langzame stukken, zoals dat slome ritme in het titelstuk, ‘Molecular’. Die stromende partij van Ortiz, zo perfect begeleid door Jones, dat wat nasale, licht getormenteerde spel van Lewis verderop, meebewegend op de stroom, het is gewoon perfect. Of neem het veel te korte ‘Cesaire’ en de prachtige wijze waarop Lewis hier iedere keer de melodie in abstracties laat oplossen, om het tegen het einde volledig te laten ontsporen. Ook prachtig, ‘Breaking Code’, vanwege Ortiz’ spel, wat een fantastische pianist is dat, maar ook zeker door die ontroerend mooie partij van Lewis en tot slot het laatste nummer, ‘Loverly’, vanwege die prachtige solo van Jones. In de categorie ‘ritmische stukken’ moet het meeslepende ‘Neosho’ worden genoemd. Het is vooral Ortiz die hier met zijn ritmische spel de toon zet en zo een uitstekende bedding legt voor het extraverte spel van Lewis. En met zo’n ritmesectie erbij wordt het dan helemaal een feest.

In ‘Code of Being’ borduurt Lewis voort op de ingeslagen weg. Het belangrijkste verschil is dat de nummers over het algemeen langer zijn en het kwartet dus ook meer de tijd neemt om de thema’s uit te werken. Jones en Taylor zijn dan ook direct in de vrij pittige opener ‘Resonance’ sterker aanwezig. Een ander belangrijk verschil is dat de diverse muzikale sferen op dit album meer door elkaar lopen. In die eerste twee stukken ‘Resonance’ en ‘Archimedean’ zitten zowel langzame delen, als snelle. Maar het mooiste voorbeeld is zonder meer ‘Where is Hella’, verderop op het album. Bijzonder is hier ook die afwisseling tussen uiterst melodieus, bijna dansbaar en vergaande abstracties. ‘Every Atom Glows’ is het eerste stuk dat in zijn geheel als ballade omschreven kan worden, met een bijzondere rol voor Jones en Taylor. Het is tevens ook het enige nummer dat volledig aan die kwalificatie voldoet, het enige stuk dat er nog enigszins in de buurt komt is het afsluitende ‘Tessera’. Over het algemeen kunnen we dus stellen dat dit ‘Code of Being’, het titelstuk is er een ander mooi voorbeeld van, een dynamischer album is geworden dan ‘Molecular’, met krachtige, oeverloze solo’s van Lewis en een ritme sectie die hier zichzelf overtreft.

Van beide albums zijn een aantal nummers te beluisteren via Bandcamp. De albums zijn daar ook te koop: