Kurt Vile is een echte DIY artiest, iets dat ook weer terug te vinden is op zijn meest recente album, het reeds alom bejubelde ‘(Watch My Moves)’. Waar dat in het verleden nogal eens ten koste ging van de geluidskwaliteit is dat nu geenszins het geval. Vile liet een volledig nieuwe studio bouwen op zijn landgoed Mount Airy Hill, in de buurt van Philadelphia. Het stelde hem in staat om vrijwel geheel alleen, met uitzondering van vriend Rob Schnapf voor een stukje productie en wat mede musici, dit bijzondere, bij Verve verschenen, nieuwe album te maken.
Het is een typisch singer-songwriter album geworden, waarop Vile zich andermaal ontpopt tot verhalenverteller pur sang. Want een echte zanger kun je Vile niet noemen. Zeer bijzonder is zijn stem niet en hij praat regelmatig meer dan dat hij zingt. Dat horen we direct terug in de opener ‘Going on a Plane Today’, waarbij Vile zichzelf begeleidt op piano, een eenvoudig melodietje spelend. Het eerste sterke nummer is ‘Flyin (Like a Fast Train)’. De pakkende melodie zet zich vast in je hoofd en de combinatie van zingen en praten werkt hier prima. Ook lekker is hier het ontspannen gitaargeluid. Vile, alle nummers op één na zijn van eigen hand, laat zich ook op dit album weer horen van zijn meer retrospectieve kant. Zo horen we hem in ‘Palace of OKV in Reverse’ verzuchten: “Standin on top of the world when it’s startin to burn. And that’s the way that I fell with my head down in the pillow sometimes’. En in ‘Like Exploding Stones’: “Thougts runnin round in my cranium like pinball machine-a-mania. Dreamin’ of a time when everything rymed and I was cool”. Ja, een zeker weemoed is Vile niet vreemd, zoals het was, wordt het niet meer. Zelfs Jezus weet het niet meer zingt hij in ‘Jesus on a Wire’: “Jesus on the phone talkin’ bout a nervous breakdown. Even he don’t know how to bail us out.” Het is een sfeertje dat we overigens meer terugvinden in de teksten dan in de muziek. Die is opvallend laid-back.
Leuk is ook dat Vile regelmatig schrijft over het maken van muziek en alles daarom heen. Zo horen we hem in het eerder genoemde ‘Going on a Plane Today ‘ praten over Neil Youngs ‘Harvest Moon’ en zingt hij in ‘Flyin’ (Like a Fast Train)’: “Playin in the music room in my underwear. Feelin fine and then my psyche crumble” en wijdt hij ‘Chazzy don’t Mind’ aan het schrijfproces: “Write about what you see around you. Children and flowers and days for hours. Songs for mine.”
Het album heeft iets tijdloos, de muziek doet ons denken aan die van Lou Reed, de hierboven reeds genoemde Neil Young en de vroegere Bruce Springsteen, van wie de enige cover ‘Wages of Sin’ afkomstig is en zit bijzonder goed in elkaar. De nummers zijn weliswaar korter dan in het verleden, maar toch nog altijd, zeker voor popmuziek, aan de vrij lange kant en Vile weet met deze vrij strakke composities over het algemeen zeker te overtuigen. En dit laatste is zeker ook iets dat opvalt. Bij Vile geen zijpaadjes, geen oeverloze solo’s. Direct aan het begin zet hij de melodie neer om daar het gehele nummer niet meer van af te wijken. En over het algemeen is de muziek zoals gezegd redelijk laid-back. Een uitzondering is ‘Fo Sho’ waarin Vile zijn gitaar wat meer scherp zet en zo de melodische structuur wat meer gewicht geeft.
Het album is te beluisteren via Spotify:
