Op 2 november 2018 stierf de trompettist Roy Hargrove, net negenenveertig jaar oud. In de jaren daarvoor was hij uitgegroeid tot één van de beste trompettisten die de hardbop ooit heeft gekend. Met zijn fijnzinnige spel en zijn charismatische voorkomen waren zijn optredens, hier trad hij bijvoorbeeld meerdere keren op tijdens North Sea Jazz, onvergetelijke gebeurtenissen waarbij hij de luisteraars iedere keer weer wist te boeien. Onlangs bracht Resonance Recordings onder de titel ‘In Harmony’ live-opnames uit, gemaakt in 2006 en 2007, samen met pianist Mulgrew Miller, die reeds in 2013 overleed, ook pas zevenenvijftig.
Tijdens de twee optredens speelden de twee musici vrijwel louter standards, we vinden ze hier verdeeld over twee schijven, aangevuld met een mooi boekje waarin bevriende musici herinneringen ophalen aan deze fantastische trompettist. Onverwachte dingen gebeuren hier niet, weerbarstige noten klinken hier niet. Een trompet en een piano, beiden spelen hun rol in prachtig samenspel, ‘In Harmony’ zoals de titel reeds aangeeft. Dat klinkt saai, maar dat is het geenszins, want zo fris klinken standards zelden. Wil Cole Porter’s uit 1929 stammende ‘What is this Thing Called Love?’ nogal eens wat belegen klinken, daar hoef je hier niet bang voor te zien. Scherpe en opgewekte noten van Hargrove, mooi bluesy spel van Miller, waarin we grote voorbeelden als Oscar Peterson, McCoy Tyner en Kenny Barron terug horen, maar ook de bues en de gospel. Of neem dat prachtig omfloerste geluid, die breekbare noten in Harry Warren’s ‘This is Always’, terwijl Miller hier overtuigend de vrije ruimte vult.
‘I Remember Clifford’ mag in zo’n concert niet ontbreken. Benny Golson’s homage aan die andere grote trompettist, Clifford Brown. Hargrove brengt het zo fijnzinnig en met gevoel alsof hij het zelf heeft geschreven en hij Brown goed gekend heeft, even vergetend dat Brown al enige tijd dood was toen Hargrove werd geboren. Daarachter zitten twee wat steviger stukken, ‘Triste’ en ‘Invitation’. Hargrove speelt hier messcherp en kristalhelder, Miller trakteert ons op smeuïge blues. Tot slot van het eerste concert klinkt er een stuk van een andere grote trompettist, Dizzy Gillespie. Een stuk uit 1954 waarop Gillespie bebob met Latijns Amerikaanse vermengde.
Een vrolijk intermezzo op de tweede schijf wordt gevormd door het duidelijk Latijns Amerikaanse ‘Fungii Mama’ van trompettist Blue Mitchell, ook al zo’n legendarische voorganger van Hargrove. Het nodigt uit tot een dansje. Twee klassiekers van Thelonious Monk volgen dit stuk op, ‘Monk’s Dream’ en Ruby My Dear’. Vooral het tweede stuk is zeer de moeite waard, het uitgebalanceerde pianospel, de tedere lijnen die Hargrove hier blaast, het maakt het tot één van de hoogtepunten van dit album. Voordat het album afsluit met Gillespie’s ‘Ow’, als toegift, speelt het duo nog ‘Blues for Mr. Hill’ van Hargrove zelf. En neem die titel vooral letterlijk, hier regeert de blues in alle toonaarden.
Op Bandcamp zijn een tweetal stukken van het album te beluisteren. Het album is hier ook te koop:
