Het in 2016 opgerichtte trio Ugly Pug bestaat uit blokfluit, viola da gamba en klavecimbel. Instrumenten die we nu niet bepaald associëren met hedendaags gecomponeerde muziek. En toch is dat wel degelijk de muziek die dit trio maakt. Sterker nog: ze spelen uitsluitend hedendaags gecomponeerde muziek. Op het bij Et’cetera Records verschenen ‘Crossroads’ hebben we het dan over stukken van Wilma Pistorius, Tero Lanu, Carlo Diaz, Timo Kittilä, Eetu Lehtonen en Pawel Mykietyn.

Een aantal Finse componisten, iets dat alles te maken heeft met de uitnodiging die dit trio in 2017 kreeg van het Tampere Festival. Het hart van het album wordt echter gevormd door het uit acht delen bestaande titelstuk ‘Crossroads’ van de Zuid Afrikaanse componiste Wilma Pistorius. Telkens twee delen spelend zit dit stuk door het album verweven. Ze noemt haar stuk zelf “an exploration of such intersection and interactions between different colours, textures, sounds, times and styles”. Terwijl bijvoorbeeld de cello in het eerste deel een repetitief patroon speelt, bewegen de andere twee instrumenten zich in geheel andere richtingen. Maar ook qua stijl zit er veel verschil in de muziek, zo horen we in het derde deel de blokfluittist Julio Myllylä in een gitaarsolo die ons eerder aan metal dan aan hedendaags gecomponeerd doet denken. Het zesde deel kreeg als ondertitel ‘Downright Nasty’ mee, een zeer toepasselijke.

Het album begint met ‘Introduction and Dance’ van Tero Lanu. Zowel in de titel als in de muziek verwijst dit stuk uit 2017, Lanu was één van de componisten die voor het Tampere Festival componeerde, duidelijk naar vervlogen tijden. Maar verderop verwijst Lanu duidelijk naar ander dansen dan die uit de Renaissance. Van de drie overige componisten die voor dit festival schreven, Carlo Diaz, Timo Kittilä en Eetu Lehtonen is het stuk van Diaz het meest opvallend. In plaats van nieuwe muzikale wegen in te slaan, koos hij er bewust voor om aansluiting te zoeken bij een incompleet manuscipt van de rond 1700 levende Pietro Marchitelli. Diaz componeerde delen die in het originele stuk ontbreken. Kittilä en Lehtonen gingen beide wel op zoek naar nieuwe werelden en beiden slagen laten horen wederom horen dat deze drie instrumenten, hier speelt de elektrische gitaar geen rol, ook perfect passen bij hedendaagse muziek. Het trio eindigt met het uit 1991 stammende ‘La Strada’ van Pawel Mykietyn. Een boeiend stuk waarin vooral het repetitieve patroon rol van de klavecimbel opvalt