De residentie van Dirk Serries op Roadburn vormt een mooie gelegenheid om ook nog een aantal Cd’s de revue te laten passeren. Vier om precies te zijn en allemaal opnames van duo’s. Twee van deze gitarist met een bassist, één met een drummer en één met een saxofonist. Vandaag besteden we aandacht aan die eerste twee. ‘Melancholia’ verscheen bij Serries’ eigen New Wave of Jazz en betreft studio opnames met John Edwards, de tweede is met een andere bassist met wie Serries vaker samenwerkt en die ook deel uitmaakt van het Marina Verhoeven Quintet: Gonçalo Almeida. ‘Live at OZO Land’ verscheen bij Almeida’s Cylinder Recordings.
Het uit twee titelloze stukken bestaande ‘Melancholia’ past helemaal bij de weg die Serries enige jaren geleden al weer is ingeslagen, die van vrije improvisatie, waarbij alle vormen van structuur overboord gaan. Edwards beoefent deze kunst reeds sinds decennia, zoals u ongetwijfeld weet, terwijl je Serries nog een jonkie zou kunnen noemen. Dat mag ik zeggen, hij zal me direct gelijk geven, zo bescheiden is hij wel. En toch valt er ook in deze set niets te merken van kwaliteitsverschil – al denkt hij er zelf wellicht anders over. Zou dat wel zo zijn, dan zouden deze opnames overigens nooit gemaakt zijn, een bassist als Edwards heeft zijn partners immers voor het uitkiezen. Een prachtige combinatie natuurlijk, gitaar en bas. Beiden snaren, alleen de toonhoogte verschilt. Na een vrij hectisch intro valt het nagenoeg stil, fluisterzachte schermutselingen leiden tot een wat vreemdsoortig, maar spannend klanklandschap. En zoals vaker bij dit soort muziek, aan associaties geen gebrek. Is het niet de natuur waar je aan zit te denken, krakend hout, ritselende bladeren, dan is het wel een werkplaats of een fabriekshal waar deze muziek je aan doet denken. Het tweede stuk verloopt niet wezenlijk anders, al vallen hier wel die ritmische passages op, halverwege en helemaal aan het einde. En ook hier horen we die schermutselingen, het kraken, piepen en schaven.
‘Live at OZO Land’, opgenomen tijdens een door het onvolprezen JazzBlazzt opgenomen concert, bestaat uit twaalf korte delen waarin net als bij ‘Melancholia’ de klank voorop staat. Daarmee houdt de vergelijking echter wel op, want dit is een toch weer een geheel ander album. Vooral veel lichter van toon, iets dat vooral te maken heeft met de bas van Almeida. Horen we in ‘Melancholia’ duidelijk het verschil tussen contrabas en gitaar, hier is dit veel minder het geval. Maar ook een album met veel meer variatie tussen die twaalf delen onderling, Zo horen we mooi pizzicato spel in het eerste deel, heerlijke kraak en wring geluiden in het tweede deel, met als gevolg een speels klankpalet en een zeer harmonieus derde deel, waarin beiden de strijkstok hanteren. Het vierde is dan in het begin weer vrij stug en abstract, een mooie tegenhanger van dat derde deel vormend, terwijl verderop het ritme leidend is. En in al die vier stukken en het geldt evengoed voor die andere acht, valt op hoe dicht die klanken tegen elkaar aanschuren. Prachtig zijn verder de onstuimigheid van het zesde deel, waarbij we voor het eerst de echte basklanken horen, de weemoedige klanken van deel zeven, met dank aan de strijkstok en de krachtige strijkbewegingen van Almeida in het elfde deel.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
