In de tweede helft van vorig jaar verschenen er vrij snel achter elkaar twee albums van het onvolprezen Trondheim Jazz Orchestra. De eerste, het bij ODIN verschenen dubbelalbum ‘Plastic Wave’ borduurt voort op het uit 2018 stammende en bejubelde ‘Happy Endings’ dat het orkest ook opnam met de bassist Ole Morten Vågan. Het tweede album, het in eigen beheer verschenen ‘om du reser mycket’ was een opdracht aan pianist en componist Johan Lindvall en ging in première tijdens het Molde festival in 2020. Een kenmerk van dit orkest is dat de bezetting iedere keer weer totaal anders is en dat dus ook ieder album anders klinkt, iets dat ook voor deze twee werkstukken geldt.
‘Plastic Wave’ is de oudste van de twee, opgenomen in juni 2020 en dus beginnen we daarmee. En waar gaat dit over? Volgens Vågan handelt het “about all the small imperceptible processes that go on around us without our knowing, but that we are still a part of”, ook daarmee voortbordurend op ‘Happy Endings’. Het levert bijzonder sterke muziek op, met zoals opener ‘Fanfare’ reeds duidelijk maakt, een wel heel aantrekkelijke groove, die op regelmatige basis ook nog eens grandioos ontspoort. Weldadig is de rust aan het begin van het titelstuk, een luisterrijke geluidssculptuur. Die afwisseling blijkt een constante, wat betekent dat in ‘Critical Mass Distraction’ het onweer wederom losbarst, maar wat wil je ook anders met zo’n titel. Tevens moeten hier de beide drummers worden genoemd, Gard Nilssen en Håkon M. Johansen, die voor een bijzonder onstuimige solo zorgdragen. Vågan als solist is natuurlijk op meerdere momenten te horen, maar als ik één exemplarisch moment mag aanduiden dan wordt het ‘Pickaboogaloo’, wat een groove horen we hier, overigens mede dankzij die eerder genoemde drummers en Ståle Stoløkken, hier op het Hammond orgel. Verder maak ik nog even melding van Signe Emmeluth en Eirik Hegdal, die hier de laatste dagen centraal stonden en die we ook beiden op dit boeiende album horen.
Voor wie het Noors niet machtig is, is er internet. Dat leert me dat ‘om du reser nycket’ ‘als je veel reist’ betekent. En zoals gezegd, dit door Johan Lindvall gecomponeerde stuk werpt een compleet ander licht op dit boeiende orkest, het enige wat de twee albums met elkaar gemeen hebben is het krachtige, meeslepende ritme, iets wat al die Scandinavische ensemble lijken te hebben. Verder zijn er alleen maar verschillen. Leunt de jazz in ‘Plastic Waves’ sterk tegen de rock, dit ‘om du reser nycket’ gaat eerder richting hedendaags gecomponeerd. ‘Fall’, waarin we Lindvall zelf uitgebreid horen op piano, is daar wellicht wel het mooiste voorbeeld van. Verder is dit een veel coherenter album dan ‘Plastic Waves’, meer een doorlopend geheel. Wat overigens niet betekent dat er geen variatie in zit. Het redelijk chaotische ‘Att säga nej’ kent bijvoorbeeld een totaal andere muzikale sfeer dan het eerder genoemde ‘Fall’.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
