De Zweedse saxofonist en klarinettist Fredrik Nordström is bij ons geen echt bekende naam. Toch bouwde hij de afgelopen twintig jaar een stevige reputatie op en werkte hij samen met vooraanstaande musici als Gerald Cleaver, Palle Danielsson, Bobo Stenson, Johan Berke en Sandra Hempel. In 2020 vormde hij met trompettist Staffan Svensson, gitarist Andreas Hourdakis en bassiste Ilaria Capalbo een nieuw kwartet, waarvan vorig jaar april bij Nordströms eigen Bluenord Records een eerste album verscheen: ‘Dolores: One’. En eind vorig jaar kwam ‘Dolores: Two’, uit, met stukken uit dezelfde opnamesessie. Tijd om de muziek van dit kwartet, met voor ons onbekende musici, eens onder het vergrootglas te leggen.

Opvallend aan dit kwartet is dat het geen drummer heeft, iets dat voor een deel kan worden verklaard door Nordströms liefde voor Scandinavische folk, iets dat een prominente plaats inneemt in zijn werk, getuige ook zijn vorige album, ‘Svensk Standards’. ‘Dolores: One’ vangt aan met ‘Algorithm Changes’ en laat direct horen waar de kracht ligt van dit kwartet: melodieuze, ingetogen jazz, met soms wat ruimte voor meer abstracte uitingen. Het eerste element zorgt voor mooi en meestal vrij introvert spel, het tweede element geeft de nodige spanning aan de muziek. ‘Sun Bleached’ en ‘The Big Question, beiden te vinde op ‘Dolores: Two’ getuigen hier ook van, En er is ruimte voor indrukwekkend samenspel, in dit stuk bijvoorbeeld tussen Nordström en Hourdakis en in het begin van ‘Signpost’, op ‘Dolores: One’ en in ‘Mirus’, de opener van ‘Dolores: Two’ tussen Nordström, hier op baritonsax en Svensson.

Nordström, vrijwel alle composities zijn van zijn hand – slechts één uitzondering bevestigt de regel: ‘Dorlores One’ sluit af met John Coltranes ‘Central Park West’ -, heeft dus duidelijk een voorkeur voor ingetogen stukken, muziek die ademt en waarbij de noten de ruimte krijgen. Een enkel stuk heeft iets meer tempo, ’19 Southbound’ op ‘Dolores: One’ bijvoorbeeld en ‘Canadian Tuxedo, op ‘Dolores: Two’, maar ook dan kunnen we nog gerust van ballades spreken. Zoals gezegd, heeft hij bij dat ingetogen werk precies de goede musici gezocht, alle drie weten iedere keer, al dan niet letterlijk, de juiste snaar te raken. Zoals hierboven reeds gesteld, speelt abstractie geen grote rol, maar is het zeker ook niet afwezig. Het meest kenmerkende stuk waarin de abstractie voorop staat is het veel te korte ‘Drop’, met ‘Rise’, op ‘Dolores: One’ en ‘Ground Frost’ op Dolores: Two’, overigens ook één van de weinige stukken waarin we Nordström op klarinet horen. Wie deze man en zijn collega’s niet kent, maar houdt van de muziek die bij ECM Records verschijnt, kan deze albums dan ook ongezien kopen.

Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: