De Duitse componiste Eva-Maria Houben is vooral bekend door haar lang uitgesponnen klanksculpturen voor kerkorgel. Niet zo vreemd aangezien zij zelf organiste is. Ze beperkt zich hier echter niet toe, dat bleek al toen ik in 2018 vier Cd’s van haar besprak die verschenen bij Edition Wandelweiser. ‘3 Trios’ verscheen eveneens bij dit label, maar op dit onlangs uitgekomen album horen we haar weer op dat instrument dat het dichtst bij haar staat: het kerkorgel, in dit geval die van de Propstelkirche St. Ludgerus in het Duitse Billerbeck, bespeeld door Carson Cooman, die al eerder werk van haar opnam.
Je kunt de muziek van Houben karig noemen, uitgebeend, een zoektocht naar de pure klank, zonder opsmuk. In ‘Trio I ‘ horen we dan ook niet veel meer dan losse klanken, elkaar opvolgend, zonder dat er veel structuur in te ontdekken valt. Hoe gedraagt zo’n klank zich in de ruimte? Hoe werkt de vibratie? Het zijn volgens mij de vragen die haar interesseren. Het mooiste vind ik daarbij die passages waarin Houben werkt met de laagste klanken, als een donkere wolk boven het landschap. In ‘Trio 2’ verdichten de klanken zich, werkt Houben met meerdere klanklagen over elkaar heen. Het is hierdoor dat dit stuk meer afwisseling kent, al is het procedé verder in dit tweede trio duidelijk hetzelfde als in het eerste. Aan het eind van dit tweede stuk verwordt het geheel tot een lange, diepe drone.
Er zit een duidelijke opbouw in de drie stukken, want in ‘Trio 3’ neemt de complexiteit nog verder toe, hier werkt Houben duidelijk met meerdere lagen klank die ze op ingenieuze wijze in elkaar schuift. En toch blijft ook hier die grote voorliefde voor de pure klank op de voorgrond staan. Iedere klank op zich krijgt alle tijd om zich door de ruimte te bewegen, vaak lang aangehouden door de organist. Het zijn wat dat betreft alle drie duidelijk composities van Houben, passend bij de klankwereld van het Wandelweiser collectief. Composities waarin je als luisteraar mee wordt gezogen in een wonderlijke, zelfs enigszins esoterische klankwereld. En ook al gebeurt er verhoudingsgewijs weinig, het is muziek die toch op bijzondere wijze weet te boeien.
