Met ‘Me Hollywood’ brengt Oliver Leith zijn tweede Cd uit bij Another Timbre. In 2020 brachten percussionist George Barton en toetseniste Siwan Rhys een uitvoering van het vrij lange ‘Good day good day bad day bad day’, dat hij speciaal voor hen componeerde. Wat mij bij dit stuk het meeste opviel was de muzikale taal die Leith hanteert en die ik “opvallend melodieus” noemde, tevens viel mij op dat deze vaak meer aan popmuziek dan aan klassiek doet denken. Nu liggen er opnames van vijf andere stukken, gecomponeerd tussen 2016 en 2020, en gespeeld door het Explore Ensemble. Blijft mijn indruk overeind, of moet ik mijn beeld bijstellen?
Samenhang zit er niet tussen de stukken, hooguit als keuze gemaakt door dit ensemble, of “the band”, zoals Leith ze noemt. Ze kennen elkaar inmiddels door en door, de leden van het Explore Ensemble en Leith: “We have in some way grown up together and it feels like a healthy time in our relationship to put some of the past in the can” stelt Leith hier zelf over. Een gegeven overigens dat goed past in wat ik eerder opmerkte over Leith, namelijk dat hij graag zijn stukken ontwikkelt in nauw contact met de uitvoerders, iet wat bijvoorbeeld ook geldt voor het eerder genoemde ‘Good day good day bad day bad day’.
Het oudste stuk op dit album is ‘664 Love Songs Guaranteed to Cure Heartache’. Een titel waarover Leith zegt: “it’s made up of all the lyrics of all the number one hits until I was born (I had to stop somewhere) and from that I made these non-cynical but generic little songs that are projected and synchronised to the ‘lines’ that the instruments play.” Het leidt tot een langzaam verglijdend, bijna filmisch aandoend klanklandschap waar geen van die 664 hits meer in terug is te vinden, uitgevoerd door de bijzondere combinatie van basfluit, viool, cello en keyboard, waarbij vooral dat laatste instrument de toon zet. ‘Grinding Burst Turning’ en ‘Balloon’ stammen beiden uit 2018. Aan dit laatste stuk besteedde ik eerder aandacht, maar dan in de versie voor elektronica, terwijl we hier het voltallige ensemble horen, onder leiding van Richard Baker. In beide stukken overheerst een repetitief patroon, maar waar dat in ‘Grinding Burst Turning’ vrij hermetisch is opgezet, het stuk doet zijn naam beslist eer aan, kiest Leith in ‘Balloon’ voor meer variatie. Ook hier valt de filmische, dwingende aanpak op, het hoge melodische gehalte en ja, de invloed van popmuziek.
‘Blury Wake Song’ is van 2019 en doet eveneens zijn naam alle eer aan. Violist David López Ibañez creëert hier een bijzonder fragiel klanklandschap. Het titelstuk van dit album, ‘Me Hollywood’ is tevens het meest recente stuk, stammend uit 2020. Ook aan dit stuk besteedde ik eerder kort aandacht, aangezien het klonk tijdens het laatste Transit Festival. Hier laat ik Leith echter zelf weer aan het woord “Me Hollywood’ sees a hired ensemble soundtrack their patron’s evening. He is hoping, or, knows even, that the music will elevate each banal gesture. Films will eventually be made about him, so he’s just making it happen now, his life is filmic, it just needs a score, he drinks, he sings, he plays the piano, he cares for his guinea pigs. All eyes on him as he presumes they have been forever anyway.” Ik heb er niets aan toe te voegen.
Van het album zijn een aantal fragmenten te beluisteren via Bandcamp. Het album is hier ook te koop:
