De Fransman Gaspard Augé kennen we tot nu toe vooral van het duo Justice dat hij vormt samen met Xavier de Rosnay. Een duo dat zich vooral toelegt op het genre electro/house. Vorig jaar maakte Augé echter ook zijn debuut als solo artiest met het in alle opzichten wat vreemde ‘Escapades’. Niet alleen de hoes van het album doet daarbij futuristisch aan, dat geldt ook voor de muziek.

En die muziek is allesbehalve eigentijds. Wat hier klinkt doet soms meer denken aan de muziek van Tangerine Dream, de vroege Vangelis en Mike Oldfield. Hij heet ons ‘Welcome’ met stomend vette synthesizer akkoorden en glitchy klankwolken, of er een soundtrack voor een science fiction film opstaat. Daar voegt hij in ‘Force Majeure’ een al even vet ritme aan toe. Zoals ‘Europa’ leert gaat Augé daarin ver, naar mijn smaak soms wat te ver. De koorstemmen die hij hier op de achtergrond inzet, doen de vullingen in mijn kiezen danig opspelen. Een effect dat hij overigens ook bereikt in ‘Pentacle’.

Maar bezwaarlijker vind ik eigenlijk dat Augé met dit album niet echt iets nieuws toevoegt. Je blijft bij alle nummers continu het gevoel houden dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord, maar dan beter. Daarbij heeft de elektronica de afgelopen decennia een dusdanige ontwikkeling doorgemaakt dat deze muziek toch enigszins gedateerd aandoet. In dat kader kunnen nummers als ‘Hey!’ en ‘Belladone’ eigenlijk echt niet meer. De quasi discobeat, dat ietwat saaie ritme, dit is jaren ’80 muziek, maar dan minder sterk. Meer zeg ik er niet over, oordeel vooral zelf.

Het album is te beluisteren via Spotify: