Satoko Fujii vormt samen met vibrafoniste Taiko Saito het duo Futari. Begin vorig jaar verscheen hun debuutalbum, ‘Beyond’ en eind vorig jaar verscheen reeds het vervolg: ‘Underground’, beiden verschenen bij Libra Records. Verder hier aandacht voor de Berlin Mallet Group, waar Saito deel vanuit maakt. Zij realiseerden in eigen beheer het album ‘Sogni D’oro’. Zoals de naam reeds aangeeft, bestaat deze groep louter uit bespelers van de vibrafoon en de marimba. Afkomstig uit Berlijn, de huidige woonplaats van Saito.
Maar we beginnen met ‘Beyond’ het debuut van Futari. ‘Twee mensen’ betekent dit Japanse woord, zeer toepasselijk natuurlijk voor een duo. Piano en vibrafoon, het is een gouden combinatie. Twee instrumenten die eigenlijk bijzonder veel met elkaar gemeen hebben, een reden waarom de klanken nogal eens niet echt goed van elkaar zijn te onderscheiden. Bijzonder is bovendien en dat openbaart zich al in opener ‘Molecular’, dat ik toch echt elektronica hoor, terwijl dat nergens vermeld staat en het er dus ook wel niet in zal zitten. De klankmogelijkheden van deze twee instrumenten blijken dus weer eens veelzijdiger dan ik dacht. Het is over het algemeen een vrij ingetogen album met negen prachtig uitgebalanceerde composities. Eén van de hoogtepunten zit vrij vooraan op het album: het enige door Saito gecomponeerde stuk: ‘Todokani Tegami’, waarin de klanken van beide instrumenten zich in de dromerige melodie op prachtige wijze vermengen. Dit stuk wijkt ook door de sterke melodieuze aanpak af van de rest, allen gecomponeerd door Fujii. Hier lijkt het klankexperiment meer voorop te staan. Naast deze ingetogen stukken, treffen we een paar wat meer dynamische stukken aan ‘Proliferation’, met woeste clusters op de piano en het ritmische ‘On the Road’ zijn daar mooie voorbeelden van.
Op ‘Underground’ horen we Saito naast de vibrafoon ook op de marimba. Meer nog dan ‘Beyond’ bestaat dit album uit een serie overrompelende geluidssculpturen, waarin melodie en ritme een rol spelen, maar niet bepalend. Dat levert een bijzondere sfeer op, waar ‘Meeresspiegel’ en ‘Street Ramp’ een prachtig voorbeelden van zijn. Het is muziek die ruimte inneemt, die stroomt. Dus nog beter als op ‘Beyond’ is hier ook het samenspel tussen de instrumenten waar te nemen. Best bijzonder eigenlijk, want ook dit album kwam op ongewone wijze tot stand. Fujii in Tokyo, Saito in Berlijn en samen in de studio was door corona geen optie en dus besloot het duo elkaar bestanden toe te sturen. Een ander hoogtepunt op dit album is in dit licht het pulserende ‘Finite of Infinite’. Tenslotte moet ‘One Note Techno Punks’ nog worden genoemd, de afsluiter van het album. De wijze waarop Fujij in eerste instantie met de opnames die Saito stuurde meespeelde beviel haar geenszins, tot haar partner Natsuki Tumara haar adviseerde mee te zingen. Ze volgde zijn raad op en zie hier het meeslepende resultaat.
De Berlin Mallet Group bestaat uit David Friedman en vier voormalige studenten: Julius Heise, Raphael Meinhart, Hauken Renken en Saito, die tevens een deel van de composities levert, samen met Friedman en tekent voor de arrangementen op ‘Sogni D’oro’. Een uniek gezelschap, want één van de weinigen die niet acteert binnen de wereld van de hedendaagse gecomponeerde muziek, maar kiest voor de aan jazz en vrije improvisatie gelieerde muziek. Dat past bij de achtergrond van Friedman die samenwerkte met Bobby McFerrin, Wayne Shorter, Chet Baker en Yoko Ono, maar ook bij die van Saito die niet alleen met pianist Fujii een duo vormt, maar ook met de pianist Niko Meinhold en samenwerkte met Mary Halvorson en Silke Eberhard. De nummers op dit album zijn dan ook stuk voor stuk mooie ritmische, opwindende composities, waarin vooral het prachtige samenspel tussen de instrumenten opvalt. En zoals Kenny Wheelers ‘Sea Lady’ laat horen is Saito een eerste klas arrangeur.
De albums van Futari zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop. ‘Sogni D’oro is te beluisteren via Spotify en rechtstreeks bij het ensemble te koop:
