Het Zweedse BIS geldt algemeen als één van de betere labels als het gaat om klassieke muziek. De eigenwijze repertoire keuze, met veel aandacht voor de hedendaags gecomponeerde muziek uit Scandinavië, de mooie vormgeving en grote aandacht voor de geluidskwaliteit, alles verschijnt tegenwoordig als Super Audio CD, horen tot de kenmerken van dit label. Dat Joris Roelofs‘ nieuwe album ‘Rope Dance’ uitgerekend hier uitkwam, was voor mij dan ook wel een verrassing. Hoe goed ik deze basklarinettist ook vind, ik associeer zijn muziek eerder met jazz dan met klassiek. Dat zegt echter meer over mij dan over Roelofs, want dit wonderlijke album past toch ook heel goed bij het laatste.

Friedrich Nietsche, de beroemde filosoof, was ook een niet onverdienstelijk musicus. En het scheelde maar weinig of hij was componist geworden in plaats van eerst filoloog en later filosoof. Een interessante man, ook volgens Roelofs, die zich dan ook door voor dit album liet inspireren door ‘Also sprach Zaratusthra’. De combinatie tussen hedendaags gecomponeerd en jazz horen we direct in de opener ‘Beware the Buffoon!’, dat voor een belangrijk deel bestaat uit een krachtig ritmisch duet tussen fagottist Bram van Sambeek en Roelofs, prachtig hoe de donkere klankkleuren zich hier met elkaar vermengen, op de huid gezeten door drummer Martijn Vink. ‘Sweet Superman’ laat nog beter horen hoe je de twee werelden bij elkaar brengt, het eerste deel klinkt klassiek, het tweede, met een hoofdrol voor pianist Bram de Looze, is weer veel meer jazz. Naadloos gaan die twee stijlen hier in elkaar over. Mede te danken aan deze uitstekende musici, waarvan we tot nu toe alleen bassist Clemens van der Feen nog niet noemden.

En zonder de kwaliteiten van De Looze, Vink en Van der Feen te kort te willen doen, vind ik vooral de toevoeging van Van Sambeek een belangrijke meerwaarde hebben. De combinatie van fagot en (bas)klarinet blijkt echt een gouden greep en leidt, ik noemde het hierboven reeds, tot prachtige momenten. Neem die frase in ‘Rope Dancer’ waar Roelofs aansluit bij de solerende Van Sambeek, schitterend hoe die klanken zich hier met elkaar vermengen, of die combinatie in ‘Eternal Resurrence’, waarin dat juist niet gebeurt. Dat Van Sambeek zich in zijn carrière tot nu toe vooral op hedendaags gecomponeerd richt, betaalt zich op dit album beslist terug. Vink en Van der Feen zijn dan weer degene die de groove die bij jazz hoort op voortreffelijke wijze toevoegen, terwijl De Looze, overigens net als Roelofs zelf, beide stijlen ongeveer gelijkelijk beheerst. En die laatste betoont zich op dit album ook nog eens een voortreffelijk componist, ze zagen het goed bij BIS.