De basklarinet vinden we regelmatig in gezelschap van de baritonsax, zo ook bij de Vlaamse Hanne De Backer die te horen is op het nieuwe album, van Jon Doe One, het alias van bassist Hannes D’Hoine. ‘Sol Invictus heet dit bij Esc. Rec. verschenen wapenfeit. En of er dan al niet genoeg donkere kleuren aanwezig zijn vroeg hij tot slot Berlinde Deman en haar serpent, de middeleeuwse voorloper van de tuba. Een half uur intense, bijzonder stemmige muziek.
D’Hoine beperkt zich niet tot de bas, we horen ook elektronica, maar het zijn toch de twee blaasinstrumenten die de muziek het meeste kleuren. Donkere, doch stemmige klankwolken, terwijl Jon Doe One in opener ‘Hepha’ kiest voor een mooi slepend ritme. Een introspectief stuk, iets dat ook geldt voor de overige drie stukken en dat past bij de insteek van deze musicus die middels dit album terugkijkt naar de afgelopen donkere periode, maar ook vooruit naar het licht, vandaar de titel ‘Sol Invictus’, verwijzend naar de Romeinse zonnegod. In een interview met Joeri Bruyninckx in Psychedelic Baby Magazine, te lezen op de Bandcamppagina zegt hij er zelf over: “But I soon realized that I wanted to make a record that looked forward instead of looking back. I noticed I was getting a bit gloomy by the ongoing lockdowns and insecurity of when it would end. I realized that it could only get better and decided to focus on that thought”.
Dat mag als gelukt worden beschouwd, de muziek heeft zekere duistere kanten, maar is beslist niet mismoedig of treurig, eerder stemmig en contemplatief. En de muziek krijgt meer lichtheid naarmate het album vordert. Is het eerder genoemde ‘Hepha’ nog wat aan de duistere kant, in het lyrische ‘Lycro’, dat ook nog een aantal mooie veldopnames bevat, zit al meer licht. ‘Theli’ heeft een bijna doorschijnend karakter, de lichte, aan stilte grenzende klankwolken van de beide blazers, de knisperende elektronica, we naderen de zon. In ‘Usso’ lijken we aanvankelijk terug te keren naar de duisternis, met dat dreunende ritme, maar schijn bedriegt. Het is hier eerder majestueuze grootheid dat Jon Doe One voor het voetlicht brengt. Zou hij het bij het rechte eind hebben? Gaan we inderdaad weer langzaam naar het nieuwe normaal? Dat waar we allemaal zo naar snakken? Niets is zeker, maar bij de pakken neerzitten helpt in ieder geval ook niet. Gelukkig kozen deze musici daar ook niet voor en maakte dit bijzonder aantrekkelijke kleinood. Zo is thuiszitten weer iets minder problematisch.
Het album is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
