‘Oraison’ is het dorp in de Provence waar rietblazer Raphael Imbert woont, een gemeente van iets meer dan drieduizend inwoners dat al de straten in het dorp, en dat is uniek in Frankrijk, vernoemd heeft naar gevallen in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Vandaar dat Imbert het bij Outhere Music verschenen album ‘Oraison’ “a meditation on memory” noemt om te vervolgen: “history and the time that takes music as a poetic-temporal gauge”. Imbert horen we op diverse saxofoons en de basklarinet, vandaar dat hij nu aan bod komt en weet zich omringd door pianist Vincent Lafont, bassist Pierre Fenichel en percussionist Mourad Benhammou. U kent deze heren ongetwijfeld niet, maar laat u zich hier zeker niet van weerhouden dit bijzondere album te beluisteren.

Imberts spel is uitstekend geschikt voor een album als dit, zijn toon is warm, diep doorleefd en voorzien van een rafelig randje. En op de zeventien, vrij korte stukken weet hij iedere keer de toon op bijzondere wijze te treffen. Maar hij niet alleen, zo schittert Benhammou in het titelstuk ‘Oraison’ middels bijzonder slagwerk, duidelijk meer dan ondersteunend. Op de achtergrond horen we Lafont, met voorzichtige aanslagen. Het album staat vol met verwijzingen naar het thema dat Imbert koos. Er is het indrukwekkende ‘Strassen des Gedenkens’ en het introspectieve ‘Oraison de Emile Latil’, waarin hij bij stil staat bij één van de slachtoffers van de Franse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog, een stuk dat zich uitstekend leent voor de basklarinet. Prachtig klinkt ook het innemende ‘L’Atlantique’, met wederom een sterke bijdrage van Benhammou.

Het delicate pianospel van Lafont kunnen we optimaal bewonderen in ‘For Years’ en het krijgt een vervolg in ‘Chant de Bataille’, waarin Imbert verwijst naar de omstreden dichter Georges Bataille. Een slepend ritmisch patroon hier, wat voor Imbert de voedingsbodem levert voor een bijzonder intieme solo op sopraansax. En verderop horen we Lafont weer solo, het ritme strak met de linkerhand, boeiende motieven met rechts. Een stuk dat in alles weemoed uitstraalt. In ‘Oraison d’Eugène Revest’ en ‘Oraison de Clement Plane’ staat Imbert stil bij de kinderen die omkwamen tijdens de Eerste Wereldoorlog en ook hier weet het kwartet op bijzondere wijze de gemoederen in beweging te krijgen. De basklarinet horen we weer in ‘Timon en Berceuse’ en ‘Petite Sauge Couleur Garance’ dat hij samen met ‘Malo’s Sunset’, opdraagt aan zijn drie kinderen.

Krijg hier een indruk van het album: