Bimhuis – 16 december 2021
Ik had u vanavond willen verrassen met een verslag van het laatste concert in de 2021 editie van het Basklarinetfestijn. De tijd haalde ons echter in, gisterenavond werd duidelijk dat Nederland met ingang van 05:00 uur vanmorgen wederom in een gehele lockdown moest. En nu zit ik dus achter de TV. Want het eerste concert in een serie van drie vond afgelopen donderdagavond plaats in een leeg Bimhuis, maar met een camera. Dus bespreken we dat concert, het haalt het niet bij een live ervaring, maar het is beter dan niets. Twee bijzondere optredens. Allereerst is het podium voor één van de grootste basklarinettisten in dit genre, Rudi Mahall, die we in een duoset horen met gitarist, drummer en pianist John Schröder. Aansluitend treden de basklarinettisten Oğuz Büyükberber en Tobias Klein aan, samen met de percussionisten Ches Smith en Rie Watanabe.
Schröder begint op piano. Samen leggen hij en Mahall abstracte patronen. Pure improvisatie, dat wordt direct duidelijk. En dat is ook wat het zo jammer maakt als er een concert niet door gaat, iedere keer is immers uniek. Na enkele minuten kruipt Schröder achter zijn drumstel, gebroken ritmes volgen, Mahall blaast intussen onverdroten verder, slingers noten, van laag naar hoog schietend. Die afwisseling wordt een constante in de set. In de scenes waarin Schröder achter het drumstel zit, heeft het ritme de overhand en beweegt Mahall zich soepel tussen Schröders slagen. De combinatie met de pianist Schröder brengt ons in geheel andere sferen. De muziek heeft dan veel weg van hedendaagse kamermuziek, zeker als Schröder even mag soleren. In de toegift vindt Schröder het ritme op de piano, het vormt een magistrale afsluiting van een bijzondere set.
En dan is het de beurt aan het kwartet Klein, Büyükberber, Smith en Watanabe, ofwel de bijzondere combinatie van twee basklarinettisten en twee percussionisten. Klein en Büyükberber kennen elkaar inmiddels door en door, iets dat zich vertaalt in perfect duospel, waarin ze elkaar naadloos aanvullen. Moeiteloos wisselen ze soleren en begeleiden met elkaar af en dat alles regelmatig in een razend tempo. De beide slagwerkers leggen vaak prachtige accenten, met name Watanabe’s vibrafoon kleurt mooi bij de klank van de basklarinetten, terwijl ze op andere momenten krachtige ritmische patronen neerleggen, de sfeer naar hun hand zettend. Bijzonder luisterrijk gaat het eraan toe in Büÿukberbers ‘Numbered Punctuation’, waarin vooral de innemende melodische en ritmische patronen opvallen en slagwerk en basklarinet elkaar op bijzondere wijze afwisselen.
Bekijk hier het concert:
