Deze zomer kwam ‘Gesamt’ uit van Nobuka, ofwel Michel van Collenburg en onlangs verscheen bij Esc.Rec. ‘Reiko’, met gastbijdrages van Rutger van Zuydervelt, die ook gisteren hier aan bod kwam, Michel Banabila en Marina Tadic. Tevens geeft Van Collunburg ons inzicht in het proces achter zo’n nieuw album: er wordt altijd meer muziek opgenomen dan er wordt gebruikt, ook nu weer. Alleen Van Collenburg plaatste het onder de titel ‘Road to Reiko’ als download op zijn Bandcamppagina. Laten we hier dan maar aan alle twee aandacht geven.
‘Reiko’ is niet zo maar een album, Nobuka vraagt zich op de Bandcamppagina af: “Is it possible to be aware of living in a pre-apocalyptic time? Or does that realization come after the fact? And if so, what would you do? Prepare for the worst, or live life to the fullest?” Gezien eerder werk van deze geluidskunstenaar denk ik te weten wat Van Collenburg zelf zou antwoorden en al helemaal als ik ‘Begin’ beluister. Dit is geen man die zijn kop in het zand steekt, maar één die zich probeert zo goed en zo kwaad als mogelijk voor te bereiden op wat kan komen. En als ik ‘A set of four dining chairs’ goed interpreteer lijkt me dat ook te gelden voor Banabila die hem hier in een introvert en dromerig werkstuk ondersteunt. Trouwens, die foto op de hoes stemt mij nu ook niet echt heel vrolijk. Dat is typisch en weer geef ik Van Collenburg het woord: “A city. Scarred by the effects of climate change and burdened with the imminent threat of viruses.” Ze zeggen wel eens dat realisten per definitie pessimisten zijn, een uitspraak waar ik me wel in kan vinden en het lijkt erop dat deze man er een niet veel zonniger wereldbeeld op na houdt. Muzikaal heeft die houding overigens alleen maar voordelen, het leidt tot spannende bewegingen, verontrustende klankwolken en dwarse geluiden. Hoogtepunt? Zonder enige twijfel het gejaagde ‘The Ghosts’.
Van Collenburg wordt alleen maar beter en de groei lijkt nog lang niet ten einde. Leuk dat hij Banabila, Zuydervelt en Tadic bij zijn album betrok, maar welke rol ze spelen, wordt lang niet altijd duidelijk. Ja natuurlijk, we horen de stem van Tadic in ‘The Love’. Maar bij Banabila en Zuydervelt is de rol minder duidelijk, natuurlijk voegt het wat toe, deze nummers hebben soms net even wat extra, zoals het ritmische ‘The People’ dat hij maakte met Zuydervelt, maar nodig heeft hij het zeker niet.
‘Road to Reiko’ is dan ook niet minder dan gewoon een tweede album, niets restjes of anderszins stukken die de eindstreep niet haalden. Gewoon te veel gemaakt, te ijverig geweest. En ja, sommige stukken passen qua sfeer wat minder bij ‘Reiko’, maar dat doet niets af aan de kwaliteit.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
