Als we Discogs als uitgangpunt nemen heeft de immer actieve Bruno Duplant dit jaar weer tien albums gerealiseerd, het werkelijke aantal zal dus wel hoger liggen. We stonden dan ook al vaker stil bij deze componist en musicus. Zoals ik al eerder stelde, is er niet veel te vinden over deze Fransman en dus doen we het met de muziek. Dit keer twee samenwerkingen. Sietse van Erve, die veel werk van Duplant uitbrengt op Moving Furniture Records, koppelde hem aan Alfredo Costa Monteiro. Hun eerste album samen is ‘Soleils Noirs’. Verder het tweede album van Duplant en Rutger Zuydervelt, ‘Synchronicité’ verscheen een paar dagen geleden en vormt een mooie opvolger van het vorig jaar verschenen ‘L’Incertitude’.

Op ‘Soleils Noirs’ horen we Duplant op orgel en Monteiro op synthesizer, hun klanken volledig met elkaar verweven tot één onlosmakelijk geheel. Maar het is het kerkorgel dat deze compositie, van bijna drie kwartier een bijna sacraal karakter geeft, terwijl de synthesizer de hoge, ijle tonen toevoegt. Overigens, zo’n drone kun je natuurlijk alleen met een kerkorgel creëren, geen ander instrument heeft zo’n diep doordringend, machtig geluid, terwijl er tegelijkertijd ruimte is voor nuances in de klankkleur. Helemaal strak is de drone overigens niet, er zitten zowel verschillen in tempo als in volume, maar over het algemeen is de sfeer er één van de stilstaande tijd. Wie de muziek van Orphax, het alias van Van Erve kent, weet dat deze muziek hem zeer aanspreekt. Uiteindelijk blijft alleen het orgel over, de klanken lossen langzaam op in de ruimte.

Het eerste album van Zuydervelt en Duplant, ‘L’Incertitude’ was een ingenieus klanklandschap, met een belangrijke rol voor veldopnames. Ondanks her en der wat heftigere momenten kwam het album op mij vooral over als “een verstild, enigszins weemoedige klanksculptuur, waarbij de kracht duidelijk ligt in de nuance”. Met ‘Synchronicité’ slaan de twee een ander pad in. Allereerst horen we ook hier Duplant op het orgel, terwijl Zuydervelt zoals altijd met elektronica in de weer is. En verder staat dit album dichter bij dat van Duplant met Monteiro dan bij ‘L’Incertitude’. Verschil is wel dat er hier geen sprake is van één lang uitgerekte drone, maar van meerdere drones achter elkaar, die toch ieder weer een andere textuur en klankkleur kennen, waardoor de muziek net wat meer variatie kent. Iets dat nog versterkt wordt door de geluiden die Zuydervelt toevoegt. Het ene moment bevinden we ons in een veld vol krekels, het andere moment denk je dat er iets met je stereo-installatie niet helemaal in orde is. Net iets over de helft, van het op de kop af vijftig minuten durende stuk zit er een fase met een vrij pregnante, doordringende klank, met name veroorzaakt door het orgel.

Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: