De uit Hamburg afkomstige Dieter Mauson, beter bekend onder zijn alias Occupied Head kwam hier vaker voorbij. De laatste keer was dit voorjaar met het bij Attenuation Circuit verschenen ‘The Secret Teachers …(Тајните учители)’, dat hij maakte met Boban Ristevski. Nu liggen er wederom twee albums waarin we hem horen in samenwerking met een geestverwant, een vorm die hem goed lijkt te liggen. The Pulse vormt hij samen met de Braziliaan Low Rhahn, samen maakten ze ‘Nihil Encounter’ voor WD Records. Verder aandacht voor het bij Exklageto verschenen ‘Totmannschalter’, dat Mauson maakte met Sea Wanton, het alias van de vocalist Gerd Neumann, één van de leden van Non Toxique Lost.
The Pulse maakt weerbarstige, enigszins verontrustende muziek. In opener ‘Die Bäume’ speelt ritme, ja een puls, een belangrijke rol, maar ook stemmen, heftige geluidsuitbarstingen en duistere klankwolken. Maar het stuk kent wel een heel duidelijke structuur waarbij die puls leidend is en we verder het gevoel krijgen alsof we zweven, boven ‘Die Bäume’, over het landschap. In ‘Power Stream’ is het ritme, conform de titel, stromend. En ook hier verweven de twee musici het in een bijzonder divers en spannend, maar ook zeer hecht en coherent klanklandschap. In het ritme zit overigens een geleidelijke opbouw want in ‘Nirgendwo’ krijgt het nog sterker het karakter van een continue stroom, aangelengd met space-achtige geluiden. Met het vrij lange ‘Alto Mar’, het vierde en laatste stuk, raken we weer in iets rustiger vaarwater, het ritme heeft hier een bedwelmend, transcedent karakter.
‘Totmannschalter’ ontstond reeds in november 2020, maar werd pas onlangs uitgebracht. In de tussentijd werden deze zomer diverse steden en dorpen langs de Rijn en de Maas opgeschrikt door hevige regenval en overstromingen. Neumann en Mauson droegen het album aansluitend op aan “all denjeningen…, die nach dem 15.07.2021 freiwillig geholfen haben, die zahlreichen Orte, die der Hochwasser Katastrophe zum Opfer fielen, von Unrat zu befreien.” Wonderlijk echter, hoe goed de muziek en de teksten van toepassing zijn op deze catastrofe. Allereerst de muziek, die duistere klankwolken, het industriële ritme in de opener ‘Relai Dai’, die verdwaalde bliepjes, het heeft allemaal iets onguurs. Een duistere klanknevel in ‘Kinder schauen den jagenden Geparden nach’, kinderstemmen en een onheilspellende onderstroom. In het bizarre ‘Kommunikation’ horen we Sea Wanton voor het eerst als vocalist in een modernistisch gedicht, gevolgd door een Afrikaans ritmisch patroon. Een exotisch ritme vinden we ook in ‘Zone à Risque’, het verhoudt zich op een bijzondere wijze tot de altijd ook wat geheimzinnige sfeer in dit stuk. Bizar in het licht van de overstromingen is een stuk als ‘Eine neue Welt’. Maar het werkt wel, dankzij de koude sfeer, de duistere klanknevels, het bevreemdende Sprechgesang van Sea Wanton. Maar het mooiste stuk in het kader van deze ramp is wellicht wel ‘Nichts zum Abschied’, met die mooie zin: “Weil alles ist wie Lüge, nichts davon mehr wahr”. Het ritme ongelijkmatig, een xylofoon? De sfeer desolaat, de stem van Sea Wanton schreeuwend, het hoogtepunt van het album.
‘Nihil Encounter’ is te beluisteren op Bandcamp en daar ook te koop:
