Eskina is een bijzondere verschijning in het muzikale landschap, een kwintet dat zich lastig laat vastpinnen. Dat begint al met de bezetting die de oprichter, gitariste Merel van Hoek een aantal jaren geleden koos. De aanwezigheid van altviolist Kellen McDaniel en celliste Berber Heerema, naast basgitarist Joop de Graag en percussionist Mischa Porte doet ons immers niet primair aan jazz of pop denken. En toch is dit pop, maar ook jazz en folk en zijn er invloeden van ambient en neo klassiek, zo horen we bij het beluisteren van het bij Challenge Records verschenen debuut ‘We Were the Moon’, waarop we als gast ook Maarten Vos horen, in de weer met live elektronica

In de ‘Prologue – Waking up in an Old World’ horen we vooral folk, inderdaad, hier klinken eeuwenoude melodische lijnen, ingetogen gespeeld, zeer harmonieus vormgegeven. Een hele Cd hiervan zou voor mijn gevoel doodsaai zijn, maar dat krijgen we dan ook niet. In het tweede stuk ‘Eudaimonia’ zit al iets meer pit, maar in ‘Matri’ komt het kwintet na een strijkersintro echt op stoom. Van Hoek, De Graaf en Porte zetten een mooi ritme neer waar de twee strijkers prachtig in mee gaan, een toegankelijke mix van pop, jazz en folk. Verderop wordt het zelfs nog scherper met noise van Van Hoek en De Graaf, een prachtig contrast met de strijkers vormend.

De liefhebbers van ingetogen jazz en ambient kunnen hun hart ophalen aan ‘Setting Sun’. Wolken van klank worden hier prima in toom gehouden door spaarzaam, maar zeer aanwezig slagwerk. Het titelstuk ‘We Were the Moon’ zit in dezelfde hoek, al overheerst hier de dromerige variant van de folk. ‘True Love Waits’ is al net zo’n dromerig stuk – een etiket dat we op het merendeel van de stukken kunnen plakken – maar cello en basgitaar zorgen hier wel voor net dat extra beetje spanning dat dit tot een aangenaam stuk maakt.  

In ‘Part Two’ worden de snaren weer eens gespannen. Harmonieuze momenten, met vliedende strijkersklanken, worden hier afgewisseld met ritmische passages, iets dat zich doorzet in ‘Dreaming of Each Other’. Een mooi breekpunt na de voorgaande serie van meer ingetogen stukken. En dan is er ‘Epilogue – Nighty Night’ en zijn we terug bij de sfeer van het begin.