De Bussel (Liever in de KluiZ dan ThuiZ), Oosterhout –17 november 2021
Het concert van Guido Nijs en zijn kwintet kenmerkt zich door goed in het gehoor liggende jazz. We worden getrakteerd op een serie bijzonder melodieuze stukken waarin harmonieus samenspel overheerst en onvertogen noten en dwarse solo’s ontbreken. Saaiheid ligt hier dan ook op de loer. Maar dan kent u tenorsaxofonist Guido Nijs en zijn kompanen niet. Hij weet, samen met pianist Jeroen van Vliet, bassist Eric van der Westen, drummer Pascal Vermeer en trompettist Koen Smits, de proef glansrijk te doorstaan. Als je met zoveel drive en overtuigingskracht speelt, blijft saaiheid gegarandeerd buiten de deur.
Op de hoogtepunten en die zijn er meerdere tijdens dit concert, stromen de klanken onbekommerd, is de groove meeslepend, dringt de muziek uit de postbop, waar deze muziek zeker schatplichtig aan is, zich aan ons op en kunnen we amper nog op onze stoelen blijven zitten. Nummers als opener ‘Circle’, ‘Aggregate’ en ‘This and That’ zijn daar mooie voorbeelden van. Nijs noemt het laatste stuk niet voor niets “een wervelstorm in een glas water”. Maar ook een langzamer stuk als Van der Westens ‘Lobe’ past in dat rijtje vanwege het strakke melodische patroon. Middels dit nummer valt er ook een bruggetje te slaan naar de individuele bijdrages. Smits levert hier namelijk een prachtige subtiele solo, toch wel een beetje zijn handelsmerk. Zo valt ook het verschil op tussen Smits’ solo op bugel in het eerder genoemde ‘Circle’ en die van Nijs. De eerste is boterzacht en romig, de tweede lekker hoekig en wat scherp. Wat kan die man swingen, iets dat je ook op andere momenten opvalt. Ook Van de Westen valt meerdere keren op met bijzonder zangerige solo’s, bijvoorbeeld in ‘Pitch Black’.
Het concert maakt onderdeel uit van een kleine tour waarin Nijs zijn nieuwe LP presenteert, ‘Train of Thought’, opgenomen met ditzelfde kwintet en uitgebracht door Greenbag. Een deel van de stukken is daar natuurlijk ook op terug te vinden. Het album hoorde ik niet, maar afgaand op dit concert en recensies van het album door collega’s kan het niet anders dan dat u zich daar geenszins een buil aan zult vallen. Nu kan dat ook niet echt met deze musici. Want het viel u wellicht al op, maar Van Vliet, Van der Westen en Vermeer hebben hun sporen inmiddels wel verdiend, evenals Nijs zelf. De enige relatieve nieuwkomer is Smits. Die houdt zich echter prima staande tussen deze oudgedienden, een trompettist die zich de afgelopen jaren prima ontwikkeld heeft.