De Link, Tilburg – 22 september 2015
Ook in De Link, hét centrum voor, zoals zij dit zelf noemen, onalledaagse kamermuziek is deze week het nieuwe seizoen weer begonnen. De aftrap was voor twee soloconcerten. De eerste van slagwerker Vitaly Medvedev en de tweede van bassist Dario Calderone.
Medvedev begon, voor diegenen die het stuk ‘Aphasia’ van Mark Applebaum niet kennen, waaronder uw recensent, op zeer onverwachte wijze. Want daar zat Medvedev op zijn kruk met zijn gezicht naar de zaal en geen stukje slagwerk te bekennen. “Oké”, denk je dan op zo’n moment, “En nu?”
Dan, na zeker een minuut stil te hebben gezeten op zijn kruk, maakt hij een eerste armbeweging die geluid voortbrengt: hij brengt sensoren in beweging. Wat volgt is een soort van expressieve mimevoorstelling waarbij, middels allerlei gebaren, Medvedev samples ten gehore brengt. Samples die bestaan uit allerlei vocale geluidsfragmenten van de bariton Nicholas Isherwood. Zo is er een passage waarin getallen worden genoemd in allerlei verschillende talen. Maar u begrijpt het al: het is een stuk dat je vooral moet zien. Helaas bestaat er geen video van dit stuk in de uitvoering van Medvedev, daarom hierbij een uitvoering door Carlota Cáceres:
Voor Monodrame I van Yoshihisa Taira maakt Medvedev wel gebruik van het traditionele aanbod aan slagwerk. En zo karig als dat Applebaum ‘Aphasia’ heeft georkestreerd zo uitbundig is de aanpak die Taira kiest. Er staat een vervaarlijke batterij slagwerk opgesteld die Medvedev in het stuk allemaal zal inzetten. Van de hoge, droge klanken van het woodblock, tot de diepe, sonore klanken van de grote trom. Mooi overigens hoe hij op dit instrument vanuit het niets, héél geleidelijk het ritme opbouwt, van fluisterzacht tot een heuse donderbui. Ook de passage met de gongs is het vermelden waard. Het verstilde, bijna mystieke karakter van dit deel van de compositie doet weldadig aan. Medvedev speelt het allemaal met veel flair en passie, maar het stuk ontbeert een hechte structuur en doet iets te veel aan als een aan elkaar geplakte verzameling solo’s voor diverse slaginstrumenten.
Dario Calderone speelt twee solostukken van de, helaas relatief jong overleden, Italiaanse bassist en componist Stefano Scodanibbio. Allereerst ‘Alisei’ waar Scodonanibbio zelf over opmerkte: “Zonder enige demonstratieve intentie, stemt alles in deze compositie in met het moment: het geluid van wijd verspreide boventonen die afwisselen met snelle tremolo’s en de klank van open snaren, vormen een melodie die magma doet opwellen in de diepste bastonen terwijl een spectrum van boventonen opstijgt naar grote hoogten.” Calderone speelt het allemaal met benijdenswaardige precisie en levert met zijn spel, hier vooral bestaand uit de combinatie van strijken en met de vingers kloppen op de snaren, bovenaardse klanken. Het is grillig en klinkt regelmatig als het fluiten van de wind en als het klapperen van een deur. Naarmate het stuk in intensiteit toeneemt wordt het angstaanjagend, dreigend.
Is ‘Alisei’ een bijzonder stuk, ‘Voyage That Never Ends’ is dat des te meer. Calderone speelt hier alleen het eerste deel van dit uit vier stukken bestaande stuk: ‘Voyage Started’. Maar alles wat hij doet, wakkert alleen maar het verlangen aan naar de rest van het stuk, dat ooit door Scodanibbio zelf op Cd is uitgebracht, maar helaas niet meer in de handel is. Het is een spannende en zinderende compositie, wat vooral veroorzaakt wordt door de slopende speltechniek. Ruim twintig minuten maakt Calderone korte, vrij heftige strijkbewegingen, terwijl de vingers van zijn andere hand steeds andere snaren indrukken. Zo, lagen van klanken over elkaar heen leggend, klinkt het regelmatig alsof er een heel ensemble bezig is in plaats van een bassist die solo speelt! De akoestiek van de kapel in het Cenakel is hier overigens ook zeker debet aan. Fascinerend is ook hoe, in dit sterk meditatieve stuk, de klankkleuren in elkaar overlopen, de luisteraar in hogere sferen brengend.
