Azijnfabriek, Den Bosch (November Music) – 10 november 2021

Wie nog steeds het label ECM Records associeert met dromerige, aan new age verwante jazz moet toch echt eens het eerder dit jaar verschenen ‘Uneasy’ beluisteren van Vijay Iyers nieuwe trio. Of beter nog, aanstaande zaterdag afreizen naar Groningen voor het tweede concert dat hij, samen met bassiste Linda May Han Oh en drummer Tyshawn Sorey geeft. Het eerste vond gisterenavond plaats in De Azijnfabriek, als onderdeel van November Music. Dit trio agenderen bleek niet minder dan een gouden greep.

Het album kwam hier eerder reeds aan bod, maar dit concert voegt daar zeker nog het één en ander aan toe. Allereerst is er het compositorische vernuft waar Iyer over beschikt en dat in de afgelopen kwart eeuw dat hij nu bezig is gestaag is gegroeid. Ook in deze stukken ligt het weer duidelijk aan de oppervlakte. Het klinkt allemaal zeer toegankelijk en meeslepend, maar vergis u niet, dit is zeer complexe muziek, die vraagt om uiterste concentratie. Maar wat dit concert zo goed maakt en wat ervoor zorgt dat er een extra dimensie aan dit album wordt toegevoegd is de enorme drive en het speelplezier van deze drie muzikale acrobaten. Iyer is vrijwel continu aan zet, duidelijk de leider van het trio en de spelverdeler. Het ritme is daarbij altijd leidend, een duidelijke, kenmerkende groove voor ieder stuk. Intussen bewandelt hij talloze zijpaadjes, iedere keer weer moeiteloos terugkerend naar zijn rode draad. Knap is ook dat hij in dat spel, vaak middels citaten, een hommage brengt aan de geschiedenis van de jazz. Dan is er Linda May Han Oh, een zeer flexibel en bijzonder muzikale bassiste. Op hoogtepunten en die zijn er meerdere zien en horen we haar razendsnel over de snaren bewegen, ritme en melodie naadloos combinerend. Tot slot Sorey, zonder meer één van de belangrijkste drummers van dit moment. Met slechts een basdrum, een snaredrum en een bekken tovert hij schijnbaar moeiteloos de meest verbluffende patronen te voorschijn. Hij is het toonbeeld van efficiëntie, met een minimum aan bewegingen, heerlijk uit de losse pols, realiseert hij een maximum aan effect.

Maar wat het meeste indruk maakt zijn niet zo zeer die individuele prestaties, dat is vooral het onovertroffen samenspel tussen deze drie musici, die ieder op hun beurt op dit moment de wereldtop vertegenwoordigen op hun instrument. In de recensie van het album kwam reeds ter sprake dat Iyer een gelukkige hand heeft in het kiezen van zijn kompanen, deze twee vullen hem niet alleen aan, ze bieden ook exact wat hij nodig heeft. In dit concert blijkt dit nog sterker, met name door het feit dat ik Iyer niet eerder zo los en zo ritmisch heb horen spelen. Het lijkt er sterk op dat dit zonder de invloed van May Han Oh en Sorey minder het geval zou zijn en dat komt de muziek zeker ten goede. Vanaf deze plaats pleit ik dan ook voor een live opname, opgenomen aan het einde van deze tour als ze nog meer op elkaar zijn ingewerkt