Op de twee albums voor wat grotere ensembles, die pianist Simon Nabatov in de afgelopen tijd voor Leo Records realiseerde, betoont hij zich een bijzonder begaafd componist, in een stijl die het midden houdt tussen jazz en hedendaags gecomponeerd. Voor ‘Time Labyrith’ strikte hij zes collega’s, voor ‘Loves’ waren het er tien. En doublures zitten er niet tussen. We vinden bekende namen als Frank Gratkowski en Dominik Mahnig, waarmee Nabatov ook ‘Dance Music Hall’ maakte, dat hier twee dagen geleden voorbij kwam, Matthias Schubert, Dieter Manderscheid, Hans W. Koch, Axel Porath en Stefan Schönegg, maar ook wat onbekendere, al kan dat natuurlijk ook aan mij liggen.
Op ‘Time Labyrinth’ horen we allereerst vier blazers, bestaand uit twee keer rieten, Gratkowski en Schubert en twee keer zwaar koper, Shannon Barnett op trombone en Melvyn Poore op tuba. Verder op contrabas Manderscheid, op synthesizer Koch en op piano Nabatov zelf. Een bijzonder instrumentarium, vooral de combi trombone – tuba kleurt de muziek op bijzondere wijze. De titel van opener ‘Waves’ is daarbij goed gekozen, de klanken komen en gaan, als golven in de branding. Veel structuur zit er verder niet in, het lijkt Nabatov hier primair te gaan om de aard van de klank. In ‘Metamorph’ zit nog minder structuur, Nabatov zelf noemt dit “chaotic movement fragments”, het ligt dus niet aan mij. En toch, ook hier zit dat golvende in, alleen dan een paar maten sneller en in Nabatovs spel hoor ik soms wat ragtime doorschemeren, zonder meer een heerlijk stuk. Dit is overigens een album vol contrasten, zo leert ons ‘Reader’. Want zo chaotisch als ‘Metamorph’ klinkt, zo melodieus gaat het er hier aan toe. Gratkowski hoorde ik niet eerder op fluit zo sereen en welluidend. En over solorollen gesproken, Barnett is zeer uitgebreid te horen op ‘Right Off’, ongelofelijk wat deze musicus uit haar trombone weet te halen.
‘Loves’ valt allereerst op door de aanwezigheid van twee vocalisten, Rebekka Ziegler en Tobias Christl. Verder ook hier twee keer rieten, Leonhard Huhn en Sebastian Gille en twee keer koper, Udo Moll op trompet en Janning Trumann op trombone. En verder Porath op altviool, Nathan Bontrager op cello, Schönegg op contrabas, Mahnig op drums en tot slot Nabatov op piano. Ook muzikaal is dit een ander album dan ‘Time Labyrinth’. Dat heeft als belangrijkste reden dat dit een suite is, bestaande uit acht delen. In ieder deel staat een beroemd liefdespaar uit de geschiedenis centraal, weergegeven in titel en tekening. Qua klank klinkt ‘Loves’ iets meer als een, soms experimenteel, jazzalbum, met sterke invloeden vanuit de bigband traditie, maar dan wel regelmatig op zijn Nabatovs, lees: bij tijd en wijlen, zie ‘Amour Fou’ voor bewijsmateriaal, dwars vorm gegeven. Of voldoet ‘Anaïs’ beter? Christl klinkt hier aanvankelijk als een romantische crooner, dagen van veeleer in herinnering roepend, tot dit stuk volledig ontspoort en de chaos toeslaat, dat we naderhand weer terugkeren naar waar het allemaal begon, mag een klein wonder heten. Maar goed het gaat hier dan ook om de stormachtige relatie tussen Anaïs Nin en Heny Miller. De relatie tussen de beeldende kunstenaars Gabriele Münter en Wassily Kandinsky was duidelijk een geheel andere. Hier zat de spanning onderhuids, zoveel wordt wel duidelijk.
