Het uit Cambridge, Massachusetts afkomstige Aardvark Jazz Orchestra, het geesteskind van Mark Harvey, brengt sinds half jaren ’90 zijn albums uit bij het onvolprezen Leo Records. Vorig jaar verscheen na vijf jaar stilte eindelijk de opvolger van ‘Passages’: ‘Faces of Souls’. Fijn, want dit is pas het tiende album in de bijna vijftig (!) jaar dat het orkest inmiddels bestaat. Het was het wachten waard, want dit is wederom een prachtig experimenteel en opwindend album met zeven bijzondere stukken van dit uit twintig musici, exclusief Harvey, bestaande orkest.

In de korte opener ‘Meltdown’, een geleide improvisatie, vangt Harvey direct de tijdsgeest middels hectische en ontregelende klanken. De link met ‘Sisyphus’, het tweede stuk is dan al snel gelegd. Ook hier is sprake van disruptie, maar daar blijft het in dit ruim twee keer zo lange stuk niet bij. Al snel overheersen de strakke blazerslijnen, doorsneden door een opwindende en tegen rock aanleunende gitaarsolo van Richard Nelson. Politiek en maatschappelijk bewustzijn loopt als een rode draad door dit album. Zo zijn zowel het ingetogen ‘Consecration’ als het titelstuk ‘Faces of Souls’ geïnspireerd op sculpturen van Augustus Saint-Gauden’s Robert Gould Shaw Memorial in Boston. Beide stukken vormen een tribuut aan het Afrikaans-Amerikaanse regiment dat vocht in de burgeroorlog. Hard nodig want de rol van de zwarte Amerikanen in die oorlog is nog steeds zwaar onderbelicht. Een bijzonder stuk, met name door het slagwerk van Harry Wellott en de bastrombone solo van Bill Lowe.

Ook het boeiende ‘Of the People’ grijpt terug op deze tijd, specifieker op Abraham Lincoln’s Gettysburg Address. Op een moment dat ook in de VS de democratie aan alle kanten onder druk staat een prachtig en zeer ritmisch groovend statement, met verder mooie bijdrages van fluitist Peter Bloom en trombonist Bob Pilkington. En waar ‘Greta’ naar verwijst hoeft hier natuurlijk niet te worden uitgelegd. De weloverwogen wijze waarop deze klimaatactiviste haar weg gaat, krijgt hier gestalte middels prachtig uitgebalanceerde, bijna klassieke klanken. Iets dat ook geldt voor ‘Lament for the City’, opgedragen aan Kip Tieman, een sociaaladvocaat in Boston.