Sinds het begin van deze eeuw werken de twee uit Genua afkomstige musici Edo Grandi en Maurizio Gusmerini samen onder de naam St. Ride. Ze creëren middels elektronica een verrassend veelzijdige klankwereld waarin flarden goed in het gehoor liggende pop, hand in hand gaat met ambient en meer experimentele elektronica. Na ‘Deutschland Fendom’ uit 2016 was het echter opvallend stil rond dit duo, tot eerder dit jaar het prachtige ‘Microstorie’ bij Torto verscheen, waarin die diverse muzikale werelden weer op boeiende wijze samenkomen.

Maar er is meer, want op Bandcamp staat niet voor niets: “There’s a unique imaginary behind the sounds of St.Ride that hasn’t been planned up for a specific target, It’s more like a genuinely surrealistic painting of the decline of post-modernism and the constant corrosion of the middle class, with no sweetening and mercy regarding bourgeois moralities”. Dit album komt dus als geroepen, op de eerste dag van de algemene beschouwingen, met nog steeds geen zicht op een nieuw kabinet. En dus begint ‘Sole a Natale’ als een spannend klankspel, al snel afgewisseld met duistere klankwolken. De perfecte afwisseling van ambient en experimentele elektronica, waar in ‘Annusando Lo Spazio’ nog een element aan wordt toegevoegd: stemvervorming. Het geeft het geheel iets industrieels, maar ook een sfeer van verval en destructie, iets dat overigens ook prachtig wordt weergegeven middels het overwoekerde tankstation dat de hoes van het album siert. Met ‘Il Disordine del Tempo’ doet het ritme zijn intrede. Tevens is dit het één van de weinige stukken waar met veel goede wil iets van popmuziek in valt te ontdekken, al is het experiment ook hier niet ver weg. Eenzelfde mix van toegankelijk, hier de op piano gespeelde melodie en experimenteel, de disruptieve noise, vinden we in ‘Contare i Colori’, de chaos overwint overigens. Chaos die zich doorzet in ‘La Polvere Brilla’.

Bij St. Ride blijkt alles uiteindelijk in beweging, is niets bestendig, waardevast of anderszins stabiel. Beluisteren we stukken als ‘Lascio Dietro’ en ‘Dentro il Tento’, dan valt wederom op dat structuur ver te zoeken is, het woord is ook hier aan de chaos, de ruis en de noise. Een enkele wat meer melodische eruptie, als in ‘Nuvole di Fiato’, of ritmische als in ‘Fumo dal Naso’ heeft daarop eigenlijk niet echt invloed, wat overheerst is de anarchie. En label dat bij St. Ride vooral niet eenzijdig als negatief. Want neem dat vervallen tankstation, wellicht is dat wel een lot dat al die tankstations straks wacht en wie weet wat voor nieuwe perspectieven dat weer biedt.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: