Enige dagen geleden besprak ik hier twee albums van David Grubbs met Ryley Walker en zijn laatste album met het trio The Underflow. In dat verslag noemde ik Grubbs gitarist, dat is hij ook, maar ik doe hem daarmee wel wat te kort. Op twee LP’s die onlangs verschenen bij Improved Sequence horen we Grubbs namelijk primair op piano en in het tweede stuk van ‘The Harmless Dust’ op Hammond orgel. Beide albums verschenen eerder op Cd, ‘Arborvitae’ dat Grubbs opnam met Loren Connors stamt uit 2003; ‘The Harmless Dust’, zijn samenwerking met Nikos Veliotis is van 2005. Beiden zijn echter belangwekkend genoeg om hier alsnog aan bod te laten komen.

De muziek in ‘Arborvitae’, Grubbs op piano en Connors op gitaar heeft een verstild en introvert karakter. Het spel van Grubbs op de voorgrond, kale melodieën spelend, dat van Connors wat op de achtergrond, treffende en zeer ingenieuze klankwolken toevoegend. De klanken die hij aan het einde van het titelstuk ‘Arborvitae’ creëert, verdienen daarbij speciale vermelding. ‘Ghost Of Exquisite’, het derde stuk is het eerste nummer waarop we zowel Grubbs als Connors op gitaar horen, gevolgd door ‘Hemlock Path’ waarbij dit evenzeer het geval is. Nauw samenspel met een hang naar overstuurde noise, zonder het melodieuze volledig uit het oog te verliezen en ook hier blijft de sfeer primair die van contemplatie. In het slotstuk ‘The Highest Point in Brooklyn’ horen we Grubbs weer op piano. Maar dit nummer wijkt qua sfeer af van de andere vier stukken, niet alleen zorgt Grubbs met zijn verhalende spel voor meer spanning, ook de rol van Connors valt hier op. Middels elektronica creëert hij hier een ronduit sinistere sfeer.

‘The Harmess Dust’ bestaat uit slechts twee stukken, simpelweg deel één en twee geheten. In het eerste deel horen we Grubbs op piano en Veliotis op cello, bespeeld met een gebogen strijkstok waardoor hij meerdere snaren tegelijk kan bespelen, in het tweede horen we Grubbs op Hammond orgel en bespeelt Veliotis de snaren in de piano. Meer nog dan ‘Arborvitae’ is dit album een wel uitgebalanceerd klankspel. In het eerste deel creëert Veliotis een drone als een hardnekkig lage drukgebied, zoals die de afgelopen weken onze zomer verpestte, terwijl Grubbs er spaarzaam doorheen piept met zijn piano aanslagen, net dat beetje spanning toevoegend dat het aangenaam blijft. In het tweede deel ontbreekt zelfs dat. De twee creëren in de eerste helft van dit iets meer dan vierentwintig minuten durende stuk een massieve drone, met slechts geringe kleurverschillen. Proberen te achterhalen wie voor welk deel van het klankpalet verantwoordelijk is, is een onmogelijke opgave, het is het versterkende effect dat hier het resultaat genereert. In het tweede deel maakt Grubbs zich los met afwijkende patronen op het orgel, steeds een andere constellatie met Veliotis creërend.

Beide LP’s zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: