Park Den Brandt, Antwerpen – 16 augustus 2021
Jazz Middelheim 2021 kan weer bijgeschreven worden in de analen. Knap hoe dit festival dit jaar wederom heeft kunnen plaatsvinden en dan nog wel met zoveel grote namen, met name op deze slotdag: Joe Lovano, Joey Baron, Greg Cohen, Philip Catherine, Bert van den Brink en Avishai Cohen, ze maken hun reputatie ook dit festival meer dan waar. Maar vlak ook zeker de jongeren niet uit, zij zorgen er net zo goed voor dat er de gehele dag op een constant hoog niveau wordt gemusiceerd. Lara Rosseel en haar band, de drie studenten die Joe Lovano begeleiden en percussionist Angelo Mustapha, deel uitmakend van de band rond Catherine, maken diepe indruk.
Lara Rosseel mag met haar octet het spits afbijten en zet direct de toon voor deze dag. Met haar eclectische mix van jazz, wereldmuziek en folk weet zij volledig te overtuigen. De eerlijkheid gebiedt mij te melden dat ik haar nog niet kende en dat haar debuutalbum, ‘De Grote Vrouw’, dat vorig jaar verscheen, volledig aan mij voorbij was gegaan. Helaas ja, want deze dame is niet alleen een voortreffelijke bassiste, ze kan ook nog eens componeren. Het resultaat is een serie boeiende stukken, waarin ritme een grote rol speelt. De bezetting, bestaande uit vier blazers, gitaar, bas en twee percussionisten, draagt daar in hoge mate aan bij. En dit is weer zo’n concert waar je voor in België moet zijn, in Nederland is Rosseel, als ik haar speellijst op de website bekijk, nog de grote onbekende. Laat daar maar snel verandering in komen.
Joe Lovano behoeft geen krans meer. Sinds half jaren ’70 van de vorige eeuw heeft hij zich opgewerkt tot één van de grootste saxofonisten van dit moment. Terecht, zo bleek ook weer op zijn laatste album met het Tapestry Trio en zo blijkt ook weer in de twee concerten vandaag op Jazz Middelheim. Zwierig spel, duidelijke melodieën, krachtige frases, maar evengoed schitterende verstilde momenten. Nee, de verrassing zit niet bij Lovano, die zit bij de uit pianist Lars van de Voorde, bassist Jef Manderveld en drummer Jesse Dockx bestaande Pete Agora’s Trio. Nooit van gehoord? Dat kan kloppen, de drie studeren nog aan het conservatorium van Antwerpen (en niet Amsterdam zoals Lovano per ongeluk zegt). Maar het is dat je dat weet, horen doe je het nergens aan. Hier kan Lovano zo mee op tournee. Geef maar af dat diploma, zou ik zeggen. Natuurlijk, in het tweede concert met Joey Baron en Greg Cohen klinkt het een paar graden strakker, durft Lovano verder buiten zijn comfort zone te treden, is de abstractie groter, maar wat wil je. Twee sublieme concerten, zonder enige twijfel. En om dan nog even iets te zeggen over het tandem Baron – Cohen, zeg maar de motor van John Zorns Masada, om die er maar weer even bij te halen: het samenspel van die twee is ongekend, de groove, of er één drummer-bassist aan het werk is!
Philip Catherine mocht van Jazz Middelheim zijn gang gaan. Zeg het maar, met wie wil je het podium delen? Hij koos voor oude strijdmakker Bert van den Brink en voegde daar een tweede pianist, Nicola Andrioli aan toe, vandaar de naam van zijn project ‘Two Pianos’ en vulde dat aan met percussionist Angelo Mustapha. En hoe goed ze alle drie ook zijn, deze jonge man trekt met zijn spel, speelplezier en mimiek alle aandacht naar zich toe. Prachtig die combi’s die hij met Catherine bouwt, die er duidelijk al even veel plezier uithaalt. Hetzelfde geldt voor het duo Van den Brink – Andrioli, rug aan rug bruist het achter die twee piano’s. Van den Brink in het wit, Andrioli in het zwart. Ze vinden elkaar volledig. Bassist Avishai Cohen nodigde eveneens twee jonge musici uit voor zijn trio: pianist Elchin Shirinov en drummer Roni Kaspi. En ook nu weer weet deze energieke bassist met zijn warme, melodische spel alle aandacht naar zich toe te zuigen. Opvallend is het al lang niet meer, daarvoor is zijn spel eenvoudig weg te herkenbaar, maar overrompelend is het nog steeds, met name dankzij de man zijn geweldige drive.
