Trompetist Chad McCullough ken ik met name vanwege zijn samenwerking met de Belgische toetsenist Bram Weijters. Sinds 2009 kennen ze elkaar en als duo maakten ze inmiddels twee albums, ‘Feather’ en ‘Pendulum’, die beiden ook hier voorbij kwamen. Het was ook Weijters die mij op het bij Outside in Music verschenen ‘Forward’ attendeerde, het nieuwe album van McCullough dat hij maakte met pianist Rob Clearfield, bassist Matt Ulery en drummer Jon Deitemyer. Tot zover een klassiek trompet kwartet ware het niet dat McCullough op een drietal stukken een vijfde man toevoegde, Ryan Cohan, die we in de weer horen met keyboards en elektronica en daarmee een extra element inbrengt.

Zonder de overige musici te kort te willen doen, is dit wel heel duidelijk het album van McCullough. Met zijn prachtig lyrische, ietwat omfloerste toon is hij de constant aanwezige. Opvallend daarbij is het melodisch vernuft in de stukken, die ook nog eens allen van zijn hand zijn. Neem bijvoorbeeld de ballad ‘Oak Park’, waarin we naast mooie partijen van Clearfield ook Cohan tegenkomen die zorgt voor sfeervolle muzikale ondersteuning. Een zekere hang naar klassieke muziek, wat we ook al bij ‘Pendulum’ constateerden, blijkt ook hier. Maar wat hier vooral blijkt en dat geldt zeker ook voor de overige stukken, is dat het gehele kwartet / kwintet volledig in dienst staat van de compositie. Ullery, Deitemyer en soms dus Cohan zijn daarbij belangrijke factoren, zij zorgen voor de muzikale bedding waar McCullough en op sommige momenten Clearfield hun melodieuze weg in vinden.

Het tempo is daarbij opvallend laag, het gaat hier vooral om aangenaam ingetogen stukken, met zo nu en dan een wat dynamischer uitstapje. Vreemd is dat niet want het is dit soort muziek waarin McCulloughs kwaliteiten het beste aan bod komen. Wat dat betreft heeft McCullough aan Clearfield een prima partner. Zijn vederlichte aanslag, fluwelen toon verreikt menige compositie. Als mooi voorbeeld kan het begin van ´Grace at the Gavel or Grace at the Gallows´ dienen, waarin de twee elkaar prachtig afwisselen in de opbouw van de melodie. Maar let hier ook zeker op de onopvallende, maar des te belangrijkere begeleiding en de strijkersarrangementen van Cohan. Een ander prachtig voorbeeld van McCulloughs talent is het bijzonder uitgebalanceerde ‘Water Tower Sunset’ waar het album mee afsluit en dan met name de combinatie Clearfield – Cohan aan het begin van het stuk. Als McCullough dan zelf bijvalt, met die ietwat rafelige, maar boterzachte toon, lopen de rillingen je over de rug.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: