Onder de titel ‘Paolo Conte, Via Con Me (It’s Wonderful)’ maakte de Italiaanse regisseur Giorgio Verdelli een prachtig portret van zijn landgenoot Paolo Conte. Al een halve eeuw verovert deze pianist en zanger overal ter wereld de harten van zijn luisteraars. Met zijn bijzondere stem, mede gevormd door het overmatige roken en muziek die balanceert tussen jazz, volksmuziek, het chanson en pop is deze inmiddels 84-jarige musicus uitgegroeid tot een icoon. Verdelli kreeg ruim toegang tot het persoonlijke archief, resulterend in een schat aan archiefbeelden en laat de man en menigeen die hem kent en met hem heeft gewerkt uitgebreid aan het woord.

Niemand is daarbij zo onbekommerd enthousiast als regisseur en acteur Roberto Benigni, het is bijna gênant zoals hij Contes kwaliteiten roemt, al heeft hij in de kern natuurlijk wel gelijk. Zijn composities – waarvan hij zelf vertelt dat hij ze in eerste instantie schrijft met een andere vertolker dan hemzelf in gedachten  – zijn manier van voordragen, het is ronduit uniek. Een bijgewoond concert blijft je dan ook de rest van je leven bij. Nummers als ‘Azzurro’, ‘Gelato al Limone’. ‘Come Di’, Via Con Me’, ‘Boogie’ en ‘Una Giornata al Mare’ groeiden uit tot standards. Onvergetelijke, tijdloze melodieën.

Een carrière als musicus lag niet voor de hand, Conte, afkomstig uit Asti, de Piemonte, waar hij al zijn hele leven woont, stamt uit een familie van advocaten, al speelden beiden zijn ouders wel piano en niets lag meer voor de hand dan dat hij in hun voetsporen zou treden en uiteindelijk werd hij dan ook advocaat. Maar tijdens zijn rechtenstudie begon hij ook liedjes te schrijven en speelde hij trombone in een dixielandband – het geluid van dit instrument mag hij nog steeds graag met zijn stem en de kazoo nadoen.  De vibrafoon volgde en uiteindelijk de piano en de rest is geschiedenis. Naast singer-songwriter is Conte actief als beeldend kunstenaar, zie bijvoorbeeld de hoezen van zijn eerste twee titelloze albums.

De kracht van Conte ligt wellicht in het gewone, het herkenbare, Hij is geen hoogvlieger, geen ego die zo graag gezien wil worden, gewoon een man uit een onbeduidend stadje ergens in Italië die liedjes zingt waarin je je kunt herkennen, ook als je geen woord Italiaans spreekt. Zelf noemt hij zijn stijl ergens ‘fin-du-siècle mental confusion’.

Bekijk hier de trailer van de film: