Twee jaar geleden verscheen het titelloze debuut van het nieuwe trio van saxofonist Joe Lovano, het Tapestry Trio. Onlangs kwam, wederom bij ECM Records, het vervolg uit: ‘Garden of Expression’. De samenstelling bleef ongewijzigd en dus vinden we naast Lovano de pianiste Marilyn Crispell en de percussionist Carmen Castaldi. Over het debuut betoonde ik mij meer dan enthousiast, met name vanwege de grote aandacht voor details. De lat ligt bij dit tweede album dan ook hoog. En niet alleen bij ons, Lovano zelf zegt “I hope to inspire the Treasured Moments within us that bring us all together in an global tapestry of love, peace and understanding”.

Een opgave die in acht stukken gestalte krijgt. Acht wederom zeer verfijnde miniaturen waarin iedere noot op zijn plaats valt. Te beginnen met ‘Chapel Song’. Een breekbare melodie, zorgvuldig door Crispell uitgerold en een al even subtiele, omfloerste bijdrage van Lovano. In ‘Night Creatures’ hebben de twee nog minder nodig om te overtuigen. Ragfijne lijnen blaast Lovano hier, terwijl op de achtergrond de subtiele noten van Crispell klinken. Pas als Lovano stilvalt komt Crispell op de voorgrond. En dan is er het spel van Castaldi, viel hij op het debuutalbum al amper op, hier is zijn bijdrage nog bescheidener. Wat geenszins wil zeggen dat die er niet toe doet, in tegendeel. Juist die spaarzame geluiden voegen net dat beetje extra toe, kruiden de muziek op onverwachte wijze.

Dit is net als het debuutalbum kortom een album dat het verdient om zorgvuldig te beluisteren en dat qua klankwereld uitstekend past bij wat we van deze platenmaatschappij gewend zijn. Vuurwerk klinkt er niet, spetterende solo’s ontbreken. Veeleer overheersen hier de ingetogen bewegingen en het prachtige en trefzekere samenspel. Spel zoals je dat eigenlijk alleen kunt verwachten van musici die de nodige vlieguren hebben gemaakt, iets dat hier natuurlijk zeker aan de orde is. Wellicht is het mooiste voorbeeld van interne afstemming wel het titelstuk, ‘Garden of Expression’ en dan met name vanwege het samenspel tussen Crispell en Castaldi, waarin klank en stilte hand in hand gaan en het duo de spanning perfect doseert. Een goede tweede is dan ‘Treasured Moments’, waarin we alle drie de musici in perfecte interactie horen. Castaldi speelt een hoofdrol in ‘Sacred Chant’. Percussiespel dat associaties oproept met mystieke rituelen, prachtig aangelengd met Crispells spaarzame noten. Afsluiten doet het album met ‘Zen Like’, iets dat ik eigenlijk voor het hele album vindt gelden, de mate van subtiliteit is hier groot, zonder meer, maar het wijkt niet echt af van de overige stukken. Vaak beluisteren dit album, vooral geschikt voor sombere winteravonden.