Het Belgische Two Envelopes – ze ontlenen hun naam aan een schilderij van Friedenrich Hundertwasser – bestaand uit de boeiende combinatie van klavecimbel, Kokwenda Schweiger en percussie, Jacob Vanneste, brengt op het bij 7 Mountain Records verschenen ‘Inner Phrases’ werk van een vijftal componisten bij elkaar: Julia Emmery, Boris Bezemer, Jesse Broekman, Ruud Roelofsen en Josh Trotter. Allen schreven hun stuk in de jaren 2018 en 2019 speciaal voor dit ensemble, dat het met veel talent en flair uitvoert. Samen leveren deze stukken een prachtige staalkaart van hedendaagse muziek voor een bijzondere combinatie van instrumenten.

Beginnen doen we met zacht klinkende crotales, omgeven door stilte, het is de ‘Prologue’ van Julia Emmery’s ‘Lynched Franky’. Met de titel verwijst Emmery naar een figuur uit de wereld van David Lynche. In het tweede deel, het naar de titel vernoemde ‘Lynched Franky’, komt de klavecimbel erbij, al even subtiel en met een geluid dat maar moeizaam te onderscheiden is van dat van de crotales. In ‘Franky’s Funeral’ horen we de beide instrumenten in nauwe samenhang, terwijl de dramatiek naar een hoogtepunt voert. Ook in het zeer experimentele ‘Door de grond heen’ van Boris Bezemer is het soms lastig te onderscheiden waar de geluiden vandaan komen. Na een passage die veel weg heeft van veldopnames, of is het toch de percussie, horen we diverse klanken die minder twijfel oproepen waar ze vandaan komen. In combinatie met dwarse geluiden van de klavecimbel en uiteindelijk ook vocale uitingen, met name van Schweiger, kleuren die het geluidsbeeld verder in. Verderop neemt dit stuk industriële vormen aan, of er een machine flink staat te bonken en trillen. Eindigen den we met geluid dat klinkt als stromend water, een kabbelend beekje.

In ‘Nichts als Trennung’ van Broekman worden de instrumenten eveneens op ongebruikelijke wijze ingezet, zo bespeelt Schweiger hier overduidelijk de binnenkant van haar klavecimbel, we horen het metalige geluid dat hoort bij krassen over de snaren, iets dat wederom associaties oproept met een industrieel proces. Verderop klinken aangename klankwolken, regelmatig doorsneden door een variatie aan gemankeerde ritmes.

Ruud Roelofsen is naar eigen zeggen vooral geïnteresseerd in de wisselwerking tussen klank en emotie. Zo beweegt ‘Translucid V’ zich constant tussen gemoedsrust en stress, iets dat zich met name openbaart in grote contrasten in volume en dynamiek. Een bijzonder boeiend stuk. “Imagine if Arnold Schönberg and Miles Davis wrote a piece together; it would probably be like this, but better”, schreef Trotter ofer ‘The Beaty of Contradiction’, één van zijn pogingen om de twaalftoonstechniek wat meer salonfähig te maken. Dit stuk levert daar zonder meer een bijdrage aan, dankzij de sterk ritmische structuur is het een stuk waarin de betere jazz, pop en hedendaags gecomponeerd hand in hand gaan, inderdaad alsof Schönberg en Davis samen aan het werk waren, een leuke gedachte overigens.