De sfeervolle, dromerige muziek van Moon Ate the Dark voelt maar al te vaak aan als een warm bad, waarin je oneindig kunt wegzinken. Anna Rose Carter en Christopher Brett Bailey zijn er ook op hun tweede album weer in geslaagd de luisteraar mee te nemen op een enerverende reis.

Sfeervol en dromerig, maar nooit saai. Zo kruipt er in ‘Bashy’, voorbij de helft van het nummer, ineens een knisperend storend geluid naar binnen. En ‘If Vanishing’ is bepaald spannend te noemen.: de lange drone, neergelegd door Bailey in combinatie met de zorgvuldige piano aanslagen van Carter, voorzichtig een melodie vormend. In ‘Little Girl Liquid’ en vooral in ‘Verse Porous Verse’ heeft Carter’s pianospel wel wat weg van eveneens door minimal music beïnvloede componisten als Kate Moore en Michael Nyman. Ook hier, bij Moon Ate the Dark, wordt er gekozen voor gelaagde, ritmische patronen die slechts langzaam transformeren. Daarboven  is er, bij dit duo, door de toevoeging van elektronica ook nog sprake van een enigszins vervreemdend effect.

Het lange ‘Sleepy Vipers’ wijkt wat af van de rest van het album door het ontbreken van de piano. Wat we hier wel horen is de cello, in een gastrol van Carys Davies, op een eindeloze drone die klinkt als de branding. De cello speelt een deinende, melancholiek klinkende melodie, als mist boven een winters landschap. Ook in ‘Hush-Maker’ klinkt een zekere dreiging, vooral door de donkere piano aanslagen die Bailey hier voor zijn rekening neemt. In afsluiter ‘Lo’ breekt echter weer de zon door, middels licht en transparant pianospel, ook hier overigens  weer minimalistisch georiënteerd. De cirkel is rond, de reis is voltooid.

Een aantal nummers van dit album is te beluisteren via Bandcamp. Hier is het album ook te koop: