Alleen die hoes al en dan de titel van het album, ‘De Avonturen van Joeri Chipsvingers’. Achter alles vermoed ik popmuziek, wellicht wat van het experimentele soort. Maar niets daarvan blijkt te kloppen, want de man die achter deze Joeri Chipsvingers schuil gaat is de Belgische componist Michiel De Naegel. Ja, u leest het goed: componist en wel van onvervalste hedendaags gecomponeerde muziek, van het serieuze soort, want zoals hij zelf zegt op zijn Bandcamppagina is Chipsvingers: “A fearless adventurer with absolutely no talent for the written word. So he translates his experiences into annoying tunes, written down on salty parchment”.

Zo horen we in ‘Het Joeri Chipsvingers Superrrrthema’ de hectiek van Igor Stravinksky, gekruid met een flinke scheut minimalmusic en een verwijzing naar de wereld van de film. Een hectische klankexcerctitie prachtig vertokt door zijn “11-headed band of accomplices”, bestaand uit zes blazers, viool, altviool, piano, contrabas en percussie. ‘Labiel Trutje’ is nog meer een uitgesproken klassiek stuk, met alle muzikale schermutselingen die daarbij horen. Prachtig samenspel klinkt hier van een componist die duidelijk weet wat hij wil. ‘Tussenstukje Eén – Opschudding in de Pickles Groeve’ en ‘Joeri Chipsvingers en het Paprika Pact’, zijn ook al zulke wonderbaarlijke bijdrages. Een hoofdrol is hier weggelegd voor basklarinettiste Sarah Jelassi en de percussie van Wim Pelgrims, aangevuld met niet nader ingevulde vocale bijdrages. En ook hier is het weer het stomende, maar ook speelse, soms circusachtige ritme dat opvalt.

Het beste voorbeeld van de discrepantie tussen presentatie en inhoud is voor mij ‘Joeri Chipsvingers en het Lays Lament’. De ingetogen klanken van de strijkers, geflankeerd door prachtige wolken van klank door de houtblazers, het klinkt allemaal eerder serieus en contemplatief dan jolig en humoristisch. Muziek kortom die je onder dit label niet verwacht. 

Het is mij natuurlijk om het even hoe De Naegel zich presenteert en komisch en orgineel is dit alter ego zeker, of hij hier echter ook zijn publiek mee bereikt is voor mij wel een vraag. Zelf is hij daar wel van overtuigd, tegen Peter De Backer van De Standaard stelt hij: “Hedendaagse klassieke muziek kan een breed publiek bereiken, als de verpakking goed zit.” En wellicht heeft hij een punt, ik hoop het, want deze muziek verdient beslist een breder publiek dan de huidige liefhebbers van serieuze en minder serieuze gecomponeerde muziek. En voor u die nog niet toe is aan die nieuwe verpakking, laat u er vooral niet vanaf houden dit album aan te schaffen, of u nu wel of niet van chips houdt.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: