We mogen dan buurlanden zijn en deels dezelfde taal spreken, muziek van Belgische componisten klinkt bij ons nagenoeg niet en volgens mij is dat met Nederlandse componisten in België al net zo gesteld. Zo kan het zijn dat Dirk Brossé daar een grote naam is en bij ons nagenoeg onbekend, al studeerde deze componist en dirigent, naast in Gent en Brussel, ook in Maastricht, bij Anton Kersjes en Lucas Vis. Een recente Cd, uitgebracht door Antarctica Records, ‘A Symphonic Journey From Philly to Utopia’, brengt een aantal stukken voor orkest bij elkaar. Het Brussels Philhamornic verzorgt de uitvoeringen, Brossé staat zelf op de bok.

We beginnen met de ‘Philadelphia Overture’ die Brossé in 2010 schreef toen hij artistiek directeur werd bij het Philadelphia Chamber Orchestra. Het is een vurige ode aan de stad, waarbij de muziek soms wel wat doet denken aan die van Leonard Bernstein, met name in die duidelijke melodie die in een musical niet zou misstaan. Voor ‘Sea Life Aquarium’, een opdracht van het Belgian National Orchestra, liet Brossé zich inspireren door het zee aquarium in de Antwerpse dierentuin. Nog beter dan in de ‘Philadelphia Overture’ laat Brossé in dit stuk horen dat hij een meester is in het weergeven van sfeer. Deze componist is een schilder met klank die de verbinding die hij voelt met zijn inspiratiebron, in dit geval het zeeleven, prachtig weet te vertalen in een lucide, beeldende klankwereld. Het is muziek die je pakt en meevoert. Dat Brossé regelmatig ingezet wordt voor het dirigeren van filmmuziek verbaast dan ook niets, zijn composities zijn hier duidelijk door geïnspireerd.

Hij grossiert in breed uitgesponnen melodieën, speelt onbekommerd leentjebuur bij zijn romantische voorgangers en gaat de daarbij behorende effecten zeker niet uit de weg. Een mooi voorbeeld hiervan is de ‘Radetzky Waltz’ waarin Brossé duidelijk naar Johann Strauss verwijst en dat nog maar net aan de edelkitsch weet te ontsnappen. Het contrast met het ‘Adagio for Strings & Harp’ had niet groter kunnen zijn. In dit indringende stuk staat de componist stil bij de slachtoffers van de inmiddels meer dan tien jaar durende catastrofe in Syrië. Duistere klankwolken en een indringend melodisch patroon maken indruk.

Het centrale stuk op dit album is het uit negen delende bestaande ‘Für Elise @ the Movies’, waarin de serieuze klassieke muziek, in dit geval die van Beethoven en de meer populaire variant, zoals we die tegenkomen in de musical en film op knappe manier met elkaar verweven worden. Ieder deeltje refereert aan een andere film en roept dientengevolge een totaal eigen sfeer op. De connectie met film is dus overduidelijk in het werk van Brossé, toch bevat dit album maar twee stukken die ook daadwerkelijk als soundtrack zijn geschreven: ‘Back to Utopia’ hoort bij de gelijknamige film van Fabio Wuyback over Thomas Moores ‘Utopia’ en ‘Amore Pedestre’ verwijst naar de film van Marcel Fabre. Het is dat we het weten, voor de luisterervaring maakt het weinig verschil, deze twee stukken zijn net zo beeldend als de voorgaande en de twee stukken waar het album mee besluit, ‘Grand Canyon of the Colorado River’ en ‘Olympic Fanfare & Hymn’. Een nieuwlichter is Brossé geenszins, des te meer een klankschilder.

Bekijk hier een korte introductie tot het album: