Jeroen Diepenmaat viel ons eerder op, met uitgaven als ‘Knip / Plak’, besproken in 2017 en ‘26032017’, 25062017′, ‘29102017’, ‘28012018’ en ‘Off Track’ uit 2018. Nu ligt er, wederom bij Esc.Rec verschenen, ‘Sluimer’, dat hij maakte met Twan Sallaerts, waar hij vaker mee samenwerkt. Beide zijn actief in het brede veld van de kunsten, zowel in de geluidskunst als in de visuele kunst en beperken zich ook muzikaal duidelijk niet tot één stijl. Het enige wat ook nu de stukken weer met elkaar verbindt is het experimentele karakter.

Eerder kwam aan de orde, met name naar aanleiding van ‘Knip / Plak’ dat Diepenmaat in zijn werk visuele kunst en geluidskunst samenbrengt door vaak eerst een visueel kunstwerk te maken, door letterlijk te knippen en plakken en dan pas een geluidskunstwerk. Of hier hetzelfde procedé is gebruikt weet ik niet, maar verbazen zou het mij niet. Neem het titelstuk, het prachtig intieme ‘Sluimer’ waarin we duidelijk een wereld aan geluiden in een repetitief patroon horen, alsof de naald van een platenspeler iedere keer diezelfde kras passeert. Maar het werkt, het zorgt voor een enigszins hypnotiserend effect. Aan het eind van het stuk horen we een geluid dat kan doorgaan voor de wind, met hetzelfde effect. Ook ‘Moerasruiter’ heeft iets bedwelmends door de wijze waarop hier akoestische klanken en elektrische met elkaar vermengd worden en heeft het stuk in het begin nog enige structuur, gaandeweg verdwijnt dit volledig, het geluid lijkt verdacht veel op het effect wat je krijgt als je een tape afspeelt die vlak daarvoor flink in de verdrukking heeft gezeten. De ruiter zat duidelijk vast in het moeras. Eenzelfde klankwereld vinden we overigens in ‘Soepel Zwiepend’.

Onheilspellend klinkt het ook in ‘Gongfest’, sterk vervormde zware klanken die inderdaad hun basis kunnen hebben in de gong, maar soms meer weg hebben van een stationair draaiende machine. Tot dit alles wegebt en we een nevel van klank overhouden, zo één die boven dat moeras hangt. ‘K. Rankezielen’, wat een leuke titel overigens, heeft weer dat repetitieve, dat we ook bij ‘Sluimer’ tegenkwamen. Bedwelmende, ietwat melancholieke muziek. En dan hebben we tot slot ‘Beslagen glazen’. Ze zijn niet beslagen, ze worden beslagen, dat blijkt bij het beluisteren en die geluiden worden weer elektronisch bewerkt tot een aangenaam klankspel, met zeker naar het einde toe hallucinerende aspecten.

Het album is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: