Tim Scott McConnell, beter bekend onder zijn alias Ledfoot, leverde enige tijd geleden een boeiend album op met de Noor Ronni Le Tekrø , ‘A Death Divine’. Inmiddels ligt er een nieuw album, ‘Black Valley’, Ledfoots vijfde solo album. McConnell loopt al een tijdje mee. Hij begon in de jaren ’70 van de vorige eeuw, zowel in de solo rol als in die van bandlid van diverse formaties, als The Rockats en The Havalinas. Met die laatste band stond hij o.a. als voorprogramma in Bob Dylans “No Mercy”-tour in Engeland en Frankrijk. Hij is ook bijzonder actief als componist, zowel voor zichzelf als voor anderen, zo komt ‘High Hopes’ van Bruce Springsteen uit zijn koker.
In 2007 startte hij Ledfoot. Zelf zegt hij ergens over het onstaan van dit project en zijn intenties daarmee: “I put together the different techniques from over 30 years of playing, combined a 12-string guitar with steel fingerpicks, a brass slide, open-tuning, very heavy strings and a stomp box, mixing this with a dark lyrical & melodic sense and dubbing it ‘gothic blues’, a sound close to the murder ballad tradition”. Het sloeg aan want met ‘White Crow’, het vorige album kreeg hij de Spellemannsprisen, een Noorse grammy (O’Connell woont in Noorwegen) voor het beste bluesalbum van 2019.
En ook op dit ‘Black Valley’ weet hij weer te overtuigen met een tiental liederen waarin hij duidelijk aanhaakt bij de traditie, zonder in goedkoop kopieergedrag te vervallen. De stemmige hoes met een berglandschap en een maan die deels achter de wolken schuilgaat, spreekt wat dit betreft boekdelen. Ledfoot vulde zijn album met stemmige, weemoedige luisterliederen, bijzonder sterk gitaarspel en aantrekkelijke zang. Eén van de betere stukken vind ik het gepassioneerde ‘Without Love’. We horen McConnell half pratend, half zingend en zichzelf op zeer veelzijdige wijze begeleiden, het is één van die nummers die beslist niet klinken als solostukken. Ook prachtig, de innemende, ietwat slepende ballades ‘Poor Mans Lullaby’ en ‘Angel Town’, allebei stukken in de beste singer-songwriter traditie. Dusdanig goede muziek dat ik me ook nu weer af zit te vragen waarom deze man niet veel bekender is.
Dit ‘Black Valley’ is ook een mooi persoonlijk album geworden, waaruit een ontwapende eerlijkheid blijkt. Neem bijvoorbeeld de opening van het eerder genoemde ‘Without Love’: I never learn my lessons / I never hod my tounge / I never make excuses for the things I’ve done”, of ‘Crossed My Heart’ met deze boeiende passage: “I tell myself almost everyday / it’s time to throw the past away / and break these chains of loss and guilt / that bound me to a broken will”. Ja, onszelf veranderen, afscheid nemen van destructieve patronen, het valt lang niet mee. Altijd fijn om te bemerken dat je niet de enige bent.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
