We geven het drummers – blazerstrio vandaag iets anders vorm. Saxofonist Keefe Jackson en drummer Julian Kirshner werken op het bij Astral Spirits verschenen ‘So Glossy and So Thin’ samen met Jim Baker, die naast op piano ook op synthesizer te horen is en drummer Francisco Mela en tenorsaxofonist Hery Paz krijgen op Mela’s ‘MPT Trio Volume 1’ gezelschap van gitarist Juanma Trujillo. Het album verscheen bij het eveneens Amerikaanse 577 Records. Twee trio’s, allebei afkomstig van de Amerikaanse oostkust, Chicago, respectievelijk New York.
Het in Hungry Brain, Chicago opgenomen ‘So Glossy and So Thin’ kent twee duidelijk geïmproviseerde stukken van ruim twintig minuten, de twee kanten van de cassette. ‘Then’ heet het eerste ‘and Again’ het tweede, typisch titels die je er achteraf op plakt. In de muziek zit niets van een verhaal, zoals altijd met geïmproviseerd, dus geef dat dan achteraf maar eens een zinnige titel. Maar dat is dan ook niet waar we de muziek op beoordelen. Het gaat ons, overigens net als dat met de musici het geval is, veeleer om interessante klankvondsten, creatieve interactie en wat er verder nog kan gebeuren in zo’n set. Nu zijn Jackson, Baker en Kirchner allesbehalve onbekenden voor elkaar. Ze maken alle drie deel uit van de levendige Chicago scene en staan dus regelmatig in diverse constellaties bij elkaar op het podium of bezoeken elkaars concerten. Die bekendheid met elkaars werk hoor je hier zeker terug. Neem de wijze waarop Jackson, hier op sopraansax en Baker, op piano, halverwege ‘Then’ aansluiting bij elkaar vinden, hoe Baker de weg effent voor Jacksons flamboyante uithalen. Bijzonder is ook de manier waarop aan het begin van ‘and Then’ de drie musici elkaar aftasten en uittesten en hoe daar heel geleidelijk een structuur uit ontstaat. En aangezien drummers de aanleiding vormen, verwijs ik ook nog even naar die prachtige solo van Kirschner iets verderop.
Ofschoon Francisco Mela samenwerkte met beroemde musici als Joe Lovano, McCoy Tyner, John Scofield, Esperanza Spalding, George Garzone, Kenny Barron en Gary Bartz kende ik de man tot voor kort niet. Iets dat ook geldt voor zijn twee kompanen in dit trio, Hery Paz en Juanma Trujillo. Alle drie wonen ze weliswaar in New York, maar hun wortels liggen elders, zoals hun namen al aangeven. En je hoeft ‘Calipso’ maar op te zetten om daar aan herinnerd te worden. Dit is een bijzonder originele blend tussen free-jazz en Latijns Amerikaans, waarbij het eerste duidelijk overheerst en het tweede er net dat beetje extra aan toevoegt, bijvoorbeeld in de vrij lange ‘Suite voor Leo Brouwer’. Een hommage aan de Cubaanse klassieke componist Leo Brouwer die veel composities voor gitaar heeft geschreven. Mooi hoe Paz hier overduidelijk op de lyriek zit, terwijl Trujillo het experiment zoekt en let ook zeker op Mela’s solo op tweederde van dit boeiende stuk. In ‘Vino’ en ‘Baldar’ gaat het trio volledig los. Met name in het eerste stuk laat Trujillo zijn gitaar vervaarlijk schuren en janken in een heerlijk ruwe solo, Paz schuurt hier genadeloos doorheen en Mela’s slagen geselen de oren, in het tweede stuk valt vooral de strakke structuur op die het geweld inkadert. Het contrast met ‘Naima’, dat de twee stukken van een elkaar scheidt is groot. Vooral Paz komt met een boterzachte toon in deze ballade prachtig uit de verf. ‘Whisper’ ligt in de lijn, maar is meer een geluidssculptuur dan een ballade al klinkt Paz ook hier fijn lyrisch. Tot slot klinken de scherpe en ontregelende klanken van ‘El Llanto De La Tierra’, een waardige afsluiter van dit bijzonder boeiende album.
Beide albums zijn (voor een deel) te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
