We zijn nog lang niet klaar met de drummers. Drummer David Meier, bassist Simon Hanes en tenorsaxofonist Elio Amberg, alle drie Zwitsers, mogen hier weliswaar niet echt bekend zijn, dat wil geenszins zeggen dat hun muziek er niet toe doet. Dat Hanes meewerkte aan John Zorn’s ‘Bagatelles’ project, waar we ons hier eerder meer dan enthousiast over betoonden, maakt ons al nieuwsgierig genoeg. Het was ook daar, in New York, drie jaar geleden dat dit trio tot stand kwam. WideEarRecords bracht onlangs hun debuut uit, ‘Staggered Twisted Angled’.
Zeven geïmproviseerde stukken bevat dit album, ietwat vreemde, soms industrieel aandoende stukken, waarin we de invloed van hedendaags gecomponeerde muziek horen, maar ook van noise en rock. Al met al dus het type improvisatie dat we prima kunnen plaatsen binnen de Europese traditie, waar Eddie Prévost een beoefenaar van is en waarover hij zo mooi schrijft in ‘An Uncommon Music for the Common Man’. En dus sputterend ruwe, rafelige klanken in ‘Faced’, Gespeend van iedere vorm van de bekende muzikale ingrediënten als harmonie, melodie en ritme, lijkt het deze mannen louter te doen om het creëren van klanken. Ik hoor hier dan ook amper de drie instrumenten in terug. Meier gebruikt zijn trommels duidelijk om er over te wrijven en te bewerken met allerhande voorwerpen en strijkstokken, iets soortgelijks hoor ik Hanes doen met zijn bas en ook Amberg bespeelt zijn tenorsax niet bepaald op orthodoxe wijze. In ‘Splattered’ komt er wat meer vaart in het geheel, de muziek stroomt al is het dan op een zeer aparte wijze. Met heel veel fantasie zou je dit zelfs een ritme kunnen noemen.
Hanes bespeelt een elektrische bas, dat horen we verderop in ‘Splattered’ overduidelijk terug in de space-achtige geluiden die hij hier ten beste geeft. Ook in ‘Hammered’ speelt dit instrument een allesbepalende rol, aan noise verwante rock komt hier heel dichtbij. Ook mooi hoe Amberg zich hier met piepende noten bij voegt en Meier verderop een duistere groove neerlegt. Meier speelt overigens ook een grote rol in het veel rusitgere ‘Drowsed’, met een heerlijk onregelmatige patroon. Met ‘Weirded’ zijn we weer terug bij af. Ook dit is een boeiende geluidssculptuur zonder enige vorm van richting en met een bijzonder losse structuur. In ‘Shaped’ zit wel structuur, dit lijkt wel het geluid van een machine die nodig aan een beetje olie toe is. Het knarst en piept naar hartenlust. Tot slot krijgen we op de valreep in ‘Wiped’ alsnog het ritme. En hoe, heftige noise-rock gecombineerd met free-jazz. Even de versterker voluit.
Twee stukken van het album zijn te beluisteren via Bandcamp. Het album is hier ook te koop:
