Na ‘Giant tadpoles among us‘, uit 2013, ligt er nu een nieuw album van de eenmansband Lend me your underbelly, het project van Christian Berends. ‘Hover’ heet dit album.
De vijf nummers vormen een zin ‘Everything was deep dark green’ die ongetwijfeld de gemoedstoestand van Lend me your underbelly uitdrukt.
“And there she was
we were happy”
zingt Lend me your underbelly in ‘Everything’, maar gelukkig klinkt dit eerste nummer allerminst. Het gitaarspel is veeleer weemoedig, nostalgisch te noemen en de gebruikte veldopnames van stemmen en omgevingsgeluiden passen beter bij het vervolg:
“I recognise
I’m able
I’m doubtful
I’m afraid”
Het aansluitende gitaarspel neemt toe in intensiteit en heftigheid, klinkend als rinkelende bellen, trekt het je mee. Om vervolgens te verstillen.
‘Was’ kent een zinderend en hallucinerend ritme waarop Berends onverstaanbare woorden zingt, zoals hij dat overigens vaker doet, alsof de tekst eigenlijk niet gehoord mag worden.
“My thoughts often drift to
to tropical settings
where I’ve never been to
the silence engulfs me
all temporary and endless”
Al kun je ook stellen dat we de tekst niet echt nodig hebben. De muziek vertelt perfect het verhaal. De muziek zindert hier alsof de gloeiendhete zon het leven stil legt in de stoffig straten en wat we daar zien in de verte moet haast wel een fata morgana zijn.
‘Deep’ begint met zoekend, aftastend gitaarspel wat afgewisseld wordt met veldgeluiden. Alsof Lend me your underbelly de diepte wil peilen. Dan schakelt hij over op ferme, ritmische akkoorden om zijn zang te begeleiden die gaat over die gevoelens van rust en onrust in een relatie die we allemaal wel kennen. Berends toont zich hier een dichter:
“She tickels my hands
I open up and feel safe
ambracing the little creatures
tapping them on the shoulders
teaching them to walk
we’re happy to shelter them
make them travel
we’re sailing.”
In ‘Dark’ waaieren de gitaarklanken alle kanten uit, vermengen zich met de omgevingsgeluiden, tot een steeds sterker wordende maalstroom waar de vertwijfeling doorheen klinkt. De vertwijfeling die gaat over het één willen en het ander doen, soms met verstrekkende gevolgen:
“and tomorrow I will hit you
tomorrow I’ll hit you again and again’
full consciousness, again.”
Ook in het slotnummer ‘Green’ valt op hoe goed de gitaarklanken, het gebruik van elektronica en van veldopnames, die zoals het CD boekje aangeeft werkelijk overal zijn gemaakt, bij elkaar passen en één geheel vormen. Zeker naar het einde toe maakt het ‘Green’ tot een enerverende luisterervaring.
Na beluistering van dit album is er maar één conclusie mogelijk: Lend me your underbelly is, sinds zijn debuutalbum, nog beter geworden. Want ‘Hover’ is een coherent, hecht en zeer intens werkstuk. Poëtisch en donker, soms zelfs huiveringwekkend. Een werkstuk ook dat zich pas na meerdere luisterbeurten volledig openbaart.
Het album is te beluisteren en te bestellen, ook als download, via Bandcamp:
