Dat ‘The Cycle’, het laatste albums van het uit Cleveland stammende collectief Mourning [A] BLKstar, ‘The Cycle’ hoog zou eindigen in de prestigieuze jaarlijst van het Engelse The Wire verbaasde mij geenszins. Dat het album derde werd, was een niet minder dan terechte erkenning van wat gerust een meesterwerk genoemd mag worden. Rijkelijk laat, maar het valt dezer dagen niet altijd mee om pakketjes bezorgd te krijgen, daarom hier nu ook aandacht voor het bij Don Giovanni verschenen ‘The Cycle’.

Neil Kulkarni stelt in nummer 439 van The Wire, waarin hij uitgebreid stil staat bij dit collectief, dat dit alleen al een album is dat zijn plaats op deze lijst verdiend vanwege het politieke bewustzijn, of beter gezegd: “born out of grief, put together by love,” aldus Kakarni, om verderop stil te staan bij de rol die muziek kan en wellicht ook moet spelen als katalysator. Maar dat is natuurlijk lang niet voldoende voor een goed album, laat staan voor een meesterwerk. Maar zet de opener ‘If I Can If I May’ op en je weet genoeg. Vette soul, een loodzware beat, een flinke scheut jazz en zang die je direct bij de strot grijpt. Rebels, anarchistisch en ongelofelijk krachtig. En terwijl we nog bezig zijn, schakelen we door naar ‘Sense of an Ending’, waarin de band postrock met soul vermengt.

Peter Saudek, één van de acht musici beschrijft mooi waar de kracht ligt van dit album: “It’s a recoding of what occurred in those two sweltering days. All eight of us in a room at the same time simply figuring out who we are.” Voeg daarbij dat iedereen zo zijn eigen verhalen heeft rondom racisme en achterstelling en u weet genoeg. En het knappe is dat we ondanks alle  hoorbare pijn, hier met een zeer toegankelijk album te maken hebben. Eén die opmerkelijk goed in het gehoor ligt en vol staat met meeslepende nummers, zonder voorspelbaar te worden, zonder in clichés te vervallen en zonder in te boeten op muzikale kwaliteiten. Neem het prachtige ‘Mist…Missed’, aangenaam om naar te luisteren en tegelijkertijd een complex werkstuk, of het tegendraadse ritme in ‘The Wants’, aangevuld met bijzondere samenzang en sterke blazerslijnen, of tot slot het ronduit schrijnende ‘So Young So’.

Het is vooral te danken aan de wijze waarop iedereen hier een onderdeel vormt van dat grote geheel, zich dienstbaar opstelt, zonder zijn of haar eigenheid te verliezen, of zoals het zo mooi staat op het hoesje van de Cd:”We have bathed in each other’s creative energy like sunlight”. Het is dat gegeven waardoor ieder nummer staat als een huis. Verrassende, zeer dwingende en meeslepende ritmes, mooie blazerslijnen en frisse en energieke vocale bijdrages, vaak meerdere tegelijkertijd, prachtig met elkaar verweven. Een album om te koesteren.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: