Natuurlijk is het toeval dat beide Russische componisten die hier aan bod komen te plaatsen zijn binnen de neo-klassieke stroming. Daarbij is het bij Fat Cat Records verschenen ‘Surrender’ van Dmitry Evgrafov overigens wel iets beter te pruimen dan ‘Notes’ van Kostantin Kokourov dat hier gisteren voorbij kwam, om de simpele reden dat Evgrafov zo nu en dan nog wel eens buiten de lijntjes kleurt. Tegelijkertijd leiden beide albums aan het euvel waar bijna alles binnen dit genre aan leidt: het gebrek aan diepgang.

Want waarom is deze muziek toch altijd zo braaf, prachtig opgepoetst en dus zonder enige vorm van spanning of wrijving? Evgrafov verstaat zijn vak, laat daar geen misverstand over bestaan. Hij schrijft vakkundige harmonieën en melodieën en bespeelt een deel van de instrumenten zelf. En gelukkig bezondigt hij zich niet aan de zware donkere romantiek, zoals dat geldt voor Kokourov, maar is zijn muziek een stuk lichter van toon. Verder valt de sterke ritmiek op, bijvoorbeeld in de twee eerste stukken, ‘Sparkle’ en ‘Splinter’, de minder ingenieuze vorm van minimal music zeg maar. Beter klinkt ‘Context’, met spannende elektronica is dit het eerste echt interessante stuk op dit album, een stuk dat hier eigenlijk helemaal niet past.

Bij ‘Anthropoceen’ heb ik gemengde gevoelens. Er zit in dit stuk zeker enige spanning, maar dat is onvoldoende om dit tot een goed stuk te bestempelen. En dat komt met name door de harmonie die ik nog het meest associeer met de soundtrack voor een goedkope B-film. Opvallend genoeg is ‘Stymie’, dat hierna komt weer wel de moeite waard, met name door de wijze waarop Evgrafov hier zijn drone doorsnijdt met heerlijk ongeregelde ruis, geknisper en vervormde stemmen. Daarmee is het echter ook gelijk gedaan op dit album. Alles wat erna komt is van een tenenkrommende saaiheid, met als absolute dieptepunten ‘A Rural Song’,  ‘N.150’ en ‘Serene Air’. Dit is regelrechte, nietszeggende kitsch.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: