We steken via het noorden van Finland de grens over met Rusland. De foto op de hoes van het bij Evidence Classics verschenen ‘Notes’, met stukken van Konstantin Kokourov zou daar zo maar gemaakt kunnen zijn. De muziek is ernaar. Kokourov’s muziek past onverkort onder de noemer neo-klassiek van het meest dramatische soort. Dit is romantiek van het zuiverste water die lonkt naar de Russische componisten van de late negentiende eeuw.

Er is alleen één maar: Kokourov mist de kwaliteiten van zijn roemruchte voorouders. Iets dat ervoor zorgt dat we deze muziek eerder onder pompeuze popmuziek kunnen scharen, dan onder serieuze klassieke muziek. ‘Flaming Sun’, waar dit album mee aanvangt is daarbij direct het meest tenenkrommend. Voorspelbare akkoorden op de piano, een koor dat op zeer gedragen wijze iedere keer naar een climax toewerkt en de geijkte passages tussendoor om op adem te kunnen komen. De musici doen zonder meer hun best, maar al wat we horen is holle romantiek, zonder finesses en zonder enige diepgang.

Verderop wordt het niet veel beter. In ‘Whirlwind’ horen we louter pianist Pavel Shatsky op prachtige wijze een al te voorspelbare pianomelodie spelen en in ‘In the Witch House’ horen we hem intieme passages ten beste geven. Leuk, maar Korourovs voorgangers konden dit veel beter, continue zit je je tijdens het beluisteren van dit album dan ook af te vragen wat dit in hemelsnaam toevoegt aan wat we al hebben. Ik vind het aandoenlijk dat Evgeny Volkov, de dirigent van het Sveshnikov State Academic Russian Choir, dit leentjebuur spelen zo positief oppakt, maar ik kan er niet zo veel mee. En dan dat vreselijke pathos, die valse sentimentaliteit, kitsch zo u wilt. Het is aan mij allemaal niet besteed. Oude noten in een nieuw jasje, doe mij dan maar gewoon de oude noten in het oorspronkelijke jasje.