We nemen de Øresundsbroen en steken de Sont over naar Malmö. Vandaag staat namelijk de muziek centraal van de Zweedse componist Chrisian Lindberg. Een veelzijdig man deze Lindberg, want ondanks dat hij inmiddels een aardig oeuvre bij elkaar schreef, is hij vooral bekend in zijn rol als trombonist, hij heeft zo’n honderd stukken uit alle eeuwen op zijn repertoire staan, waaronder de nodige voor hem geschreven en als dirigent. In het onlangs bij BIS verscheneen ‘2017’ horen we hem in alle drie de rollen. 

Lindberg begon ooit op trompet, stapte na het horen van jazztrombonist Jack Teagarden over op de trombone en studeerde aan de Kungliga Musikhögskolan in Stockholm bij onder anderen Sven-Erik Eriksson. Op 19-jarige leeftijd werd hij reeds trombonist in het Koninklijke Opera Orkest van Stockholm. Iets dat hem onvoldoende bracht, want een jaar later besloot hij naar Londen te vertrekken, het was inmiddels 1979, om daar te gaan studeren aan het Royal College of Music in Londen bij John Iveson. Aansluitend koos hij voor Los Angeles om te studeren bij Ralph Sauer en Roger Bobo. Terug in Zweden kwam al snel zijn carrière als trombonist op gang. Een carrière die hij sinds eind jaren ’90 combineert met die van dirigent en componist. 

‘The Waves of Wollongong’, voor maar liefst negen trombonisten en orkest, was een opdracht van het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het New Trombone Collective uit 2005. Op dit album horen we echter niet deze uitvoering, maar één door het Antwerp Symphony Orchestra uit 2018, dat ook de overige twee stukken opnam. Een bijzonder stuk natuurlijk en niet in de laatste plaats vanwege de bijzondere bezetting. Overigens duurde het nog een paar jaar voor Lindberg tot dit stuk kwam en het waren de golven in het Australische Wollongong die hem op het idee bracht voor de uitwerking van dit dynamische en zeer boeiende stuk, waarin Lindberg een boeiende mix creëert tussen tonaliteit en atonaliteit.

In ‘Liverpool Lullabies’, voor trombone, percussie en orkest, horen we naast Lindberg, in de rol van solist en dirigent de befaamde percussioniste Evelyn Glennie, aan wie Lindberg dit stuk ook opdroeg. De titel van het suk maakt al duidelijk dat we hier met een ander stuk van doen hebben dan met ‘The Waves of Wollongong’. Er is zeker sprake van dynamiek, regelmatig mag vooral de percussionist flink los gaan, maar dit concert kenmerkt zich toch vooral door introspectie en intimiteit. ‘2017’ was een opdracht van het Antwerp Symphony Orchestra, of eigenlijk van diens voorganger, de Filhamonie. Die veradering van naam en statuur betekende vertraging voor Lindberg, maar gaf ons ook juist dit stuk. Lindberg was, zoals wij allen, geschokt door de verkiezing van Donald Trump tot president in 2016 en besloot aan dit stuk te gaan werken gedurende het hele jaar 2017, als een soort van muzikaal dagboek van iets meer dan een half uur. Het leverde een vrij heftig, onstuimig en dramatisch stuk op, het zal u niet verbazen.