Als laatste gitarist in een serie portretten besteden we hier aandacht aan de Portugees Manuel Mota en zijn eigen Headlights label, waarvan we hier onlangs nog ‘Dripping Nocturne’ van Takashi Masubuchi en Shizuo Uchida bespraken. In 2020 bracht hij drie albums uit die hier allen  aan bod komen. Solo realiseerde hij ‘LPC’ , samen met Giovanni di Domenico, hier op de Fender Rhodes, ‘Dyspnea’ en met gitariste Marcia Bassett en bassiste Margarida Garcia realiseerde hij ‘Survival of Laments’.

‘LPC’ bestaat uit twaalf titelloze delen die ook niet staan aangegeven op de hoes van de Cd. Dat niet gebruiken van titels kennen we maar al te goed van Mota en ook op de andere twee albums ontbreken die. Ook muzikaal is dit album typisch Mota. Want als er iemand met zijn gitaar boeiende sfeertekeningen kan maken dan is hij het wel. In de twaalf vrij korte stukken, allen duren zo rond de twee à drie minuten, creëert hij prachtige introspectieve klanknevels, vrijwel zonder melodie en ritme. Spookachtige, vrij duistere klanklandschappen,  uitermate geschikt voor het betere wegdromen.

Mota en Di Domenico zijn inmiddels geen vreemden meer van elkaar. De afgelopen jaren werkten ze regelmatig samen en aan ‘Dyspnea’ is dat goed te horen. Want dit album, dat in wezen op eenzelfde wijze is opgebouwd als LPC, zit bijzonder goed in elkaar en valt met name op door het hechte samenspel van deze twee musici. Er zijn echter ook verschillen. Allereerst zit er in deze negen stukken wat meer afwisseling, met name Di Domenico zorgt op regelmatige basis voor geluiden die het klanklandschap eerder verstoren dan verder uitbouwen. Verder valt dit album op doordat het geluid op een aantal momenten en het vierde, zesde en met name het achtste deel zijn daar mooie voorbeelden van, richting de postrock verschuift. Beide elementen zorgen ervoor dat dit een bijzonder boeiend en verfrissend album is geworden.

‘Survival of Laments’ namen Bassett, Garcia en Mota op in augustus 2018 in de Janskerk, Utrecht. Polyfone klaagzangen uit de vijftiende eeuw stonden centraal in dit concert en deze drie instrumentalisten was gevraagd hier muzikaal op te reageren. Voorop gesteld, zowel de gitaar als de contrabas zijn uitstekend geschikt voor de donkere kleuren en de melancholieke toon die bij deze muzikale kunstvorm passen en ze komen hier in de prachtige akoestiek van de Janskerk prachtig tot uiting. Qua sfeer borduren de slechts twee stukken op dit album voort op het hierboven genoemde ‘LPC’, al is dit album qua klankkleuren natuurlijk veel rijker. Maar ook is hier de spanning groter en heeft de muziek regelmatig een nogal mistroostig karakter, zich openbarend in langgerekte, ijselijke klankwolken, geheel passend bij het thema van de klaagzangen. Een zeer rijk en bijzonder album.

‘LPC’ en ‘Dyspnea’ zijn te beluisteren via Bandcamp. Alle albums zijn te koop via Headlights Recordings: