De uit Vancouver afkomstige gitarist Gordon Grdina is een zeer actief vertegenwoordiger van zijn beroepsgroep. Alleen vorig jaar al bracht hij vijf nieuwe albums uit. Hier besteden we aandacht aan de twee albums waarmee hij direct ook twee nieuwe projecten lanceerde. Met zijn Nomad Trio maakte hij het bij Skirl Records verschenen ‘Nomad’ en met zijn septet realiseerde hij via Irabagast Records ‘Resist’. Het tijdschrift ‘Guitarist’ zei ooit over Grdina dat hij “evokes what Radiohead might sound like if they were still making guitar focused records,” iets dat de muziek van deze man direct in perspectief plaatst.
Bijzonder aan Grdina is daarbij dat hij niet alleen de gitaar bespeelt maar ook de oed, u weet wel dat aan de luit verwante instrument dat in het Midden-Oosten bijzonder populair is. Verder horen we in het Nomad Trio niemand minder dan pianist Matt Mitchell en drummer Jim Black. Over hun veelzijdigheid zegt Grdina zelf: “Knowing what Matt and Jim can do, the possibilities were wide open. I could be as imaginative as I wanted to be, which was really exciting.” Iets dat terugkomt in zowel de naam van dit trio als in de titel van dit album, ‘Nomad’. Ze zwerven alle drie niet alleen al toerend over de wereld, ze zwerven hier ook muzikaal tussen de muziekstijlen, zonder zich ergens te vestigen. En dus treffen we reeds in de opener ‘Wildfire’ een qua intensiteit steeds heftiger wordende draaikolk van free-jazz en rock, duidelijk beïnvloed door de Arabische muziek. Bij het beluisteren van het titelstuk ‘Nomad’ vallen tevens twee andere zaken op: ten eerste het vrij rauwe, sterk naar rock refererende spel van Grdina, vandaar die opmerking in ‘Guitarist’ en ten tweede het weerbarstige karakter van deze muziek. Er is zeker sprake van een neiging tot melodievorming, maar altijd voorzien van een zekere stroefheid. Het relatief rustige ‘Ride Home’ is hiervan wellicht nog wel het beste voorbeeld. Tot slot noemen we hier nog ‘Lady Choral’ vanwege de uitgebreide oedsolo.
Voor ‘Resist’ van Grdina’s septet, verder bestaand uit saxofonist Jon Irabagon, celliste Peggy Lee, de violisten Jesse Zubot en Eyvind Kang, bassist Tommy Babin en drummer Kenton Loewen, gaan we terug naar het TD Vancouver International Jazz Festival van 2016 dat Grdina voor die gelegenheid een compositieopdracht gaf. Donald Trump was net gekozen tot president en in het VK speelde de Brexit. Het ruim drieentwintig minuten durende titelstuk ‘Resist’ is Grdina’s antwoord: “It seemed like there was a huge change happening socially and politically, xenophobia, homophobia and racism were raising their heads again, and it’s only gotten worse since then. I wondered, ‘What can I do?’”. Het enige antwoord was natuurlijk om te strijden te trekken met zijn belangrijkste middel, de muziek: “I wanted to dedicate this music to everybody that’s fighting against these ideas all the time, whether they’re doing it as a defendant or just at the dinner table. Making art is a political act; it’s important for humanity, to make our lives better and to express our resistance to these hindrances.” Alle reden dus om muzikaal eens flink van leer te trekken, maar niet bij Grdina. De eerste minuten zijn voor de drie strijkers en hun bijna klassieke aanpak. Dan sluiten Grdina en Irabagon aan en krijgt het stuk een ritmischer, en eindelijk ook een wat opstandiger karakter. Bijna halverwege keren we weer terug naar de melancholie, onder andere vorm gegeven door een prachtige oedsolo. En dit laveren tussen uitersten blijkt een procedé dat Grdina gedurende dit gehele stuk volgt. Ook op de andere stukken van dit album vinden we die boeiende tegenstelling tussen wat melancholieke harmonie aan de ene en boeiende experimenten aan de andere kant en meer nog dan op ‘Nomad’ overschrijdt Grdina hier veelvuldig muzikale grenzen.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
